van Aan het Ministerie van Veiligheid en Justitie
t.a.v. de Heer E. Bervoets
Binnenhof
DEN HAAG
Betreft: Uw kenmerk 2057589
Houten, 22 mei 2017
L.S.,
Graag wil ik reageren op de brief, die ik 21 maart 2017 als reactie heb ontvangen op mijn brief van 25 januari 2017. Ook deze brief was weer een klap in het gezicht van ons kleine groepje nabestaanden van de tweede wereldoorlog. Er zijn inmiddels weer enkele maanden verstreken. Ik ben nu 82 jaar geworden, en ik leef nog steeds.
Eerst wil ik reageren op Uw antwoord over de brieven, die ik van de Heer Opstelten heb gekregen. Ik heb deze indertijd naar zijn huisadres geschreven.
Hoe kunt U daar naar verwijzen? Deze Minister is door wanbeleid ontslagen. Ook de opvolger Minister Van der Steur is dezelfde weg gegaan. De Staatssecretaris de heer Teeven is ook door wanbeleid ontslagen. Dan Mevrouw Samson, die het niet voor ons wilde opnemen. Zij heeft mij bij de eerste bijeenkomst in Den Haag zo gekwetst! De manier hoe wij van onze groep werden afgewezen! Ik heb daarop als antwoord gegeven: ,,Ik ben wel bejaard, maar mijn verdriet is niet verjaard." Bij die eerste ontmoeting waren nog een aantal slachtoffers van voor 1940.
Er is, door de onderzoeken van de heer Deetman en mevrouw Samson en dan nu ook weer bij het derde onderzoek van Micha de Winter, heel veel geld uitgegeven voor al die onderzoekingen. Er zijn nog honderden slachtoffers, die niet gehoord zijn, niet geholpen worden. Waarom gaat dit zolang door? Waar zijn die miljoenen gebleven voor deze onderzoekingen.
Wilt U weten hoe het voelt om afgewezen te worden na zes jaar in een pleeggezin in Simpelveld te hebben vertoefd, waarin ik het een jaar goed gehad heb, waarna ik in de volgende twee jaar seksueel ben misbruikt door een tweede ,,tante''. Vervolgens drie jaar zwaar mishandeld werd door een derde ,,tante'' en als sloof in het huishouden moest werken. Totdat ik op een keer zo geslagen werd, dat ik weggelopen ben, daarna door de ouders van een vriendinnetje opgevangen en na het week-end naar het politie-bureau gebracht. Kort daarna ben ik naar Rotterdam gegaan.
Wil je dan weten hoe het voelt als je als elf-jarige naar het politiebureau op de Coolsingel wordt gebracht, omdat men geen adres van je moeder had. Daar dan twee nachten bij twee vrouwen in de cel heb moeten slapen.
Wilt U weten hoe het voelt, wanneer je hoort, dat twee van je broers zijn misbruikt door de Broeders van Zeven Smarten in het Laurentius-gesticht op de Binnenweg te Rotterdam. Zij hebben daar hun hele leven zwaar onder geleden. Zij wilden geen vrouw. Ook geen kinderen, die hetzelfde zouden kunnen overkomen als zij-zelf.
Mijn jongste broer was verslaafd aan gokken en is na een triest en eenzaam leven op 63-jarige leeftijd aan longkanker overleden. Weet U hoe het voelt als je op zijn sterfbed hoort, dat hij seksueel is misbruikt door deze R.K. broeders.
Mijn oudste broer is op 67-jarige leeftijd door een verkeersongeluk omgekomen. Wilt U weten hoe het voelt, als je dan kort daarvoor hoort, dat hij seksueel is misbruikt.
Wilt U weten hoe het voelt, wanneer een goede vriend, ook een slachtoffer van geweld en misbruik, je belt en zegt dat een ander slachtoffer van misbruik zegt: ,,Ik ga me voor de trein gooien, want ik kan het niet meer aan.'' En het gebeurde in Nieuwegein!
Wilt U weten hoeveel slachtoffers zich van het leven beroofd hebben door de mishandelingen in R.K.-instellingen en pleeggezinnen. Wilt U weten hoe het voelt voor een slachtoffer van voor 1945, wanneer op radio en TV wordt gezegd, dat iedereen, die een slachtoffer is van na 1945 tot heden, zich moet melden bij de Commissie Deetman. Weet U hoe het voelt, dat heel veel slachtoffers nooit zijn geholpen.
De heer George Berben, een vriend van ons, vecht al veertig jaar voor zijn recht. Hij is de schrijver van het boek ,,Kind van de rekening. Een verboden bestaan.'' Wij hebben samen met hem en nog andere slachtoffers in april 2014 een Petitie aangeboden aan de vaste kamercommissie van Justitie. We hadden een aandachtig gehoor, maar ondanks beloofd, hebben we er nooit meer iets van gehoord.
Op 17 november 2016 is de heer De Winter persoonlijk bij ons in Houten geweest. Het gesprek heeft drie-en-een-half uur geduurd. Ik heb hem mijn levensverhaal verteld, ook dat wij door de Voogdijraad ,Pro Juventute', dus namens de overheid, bij onze moeder zijn weggehaald. Daarop kregen we van hem te horen, dat dat tijdens de oorlog was gebeurd. Toendertijd waren de Duitsers verantwoordelijk en niet de Nederlandse Staat. Hoe kun je het als overheid verzinnen.
Wilt U weten hoe het voelt, dat de overheid voor mij en de kleine groep andere slachtoffers, misschien nog twintig a dertig overlevenden, niets wil doen. Wij zijn namelijk al lang dood voor jullie. Want wij stonden onder het gezag van de Duitsers. Wie kan dat zo verzinnen?
Ik zal U een voorbeeld noemen: de ,,zwarte weduwe'' van Van Tonningen heeft vanaf 1945 tot haar dood in 2007 het weduwen-pensioen ontvangen, behorend bij het weduwen-pensioen van een parlementslid. Rost van Tonningen was een oorlogsmisdadiger, waardoor vele onschuldige mensen het leven hebben verloren. Hoeveel andere oorlogsmisdadigers hebben ook van riant pensioen mogen genieten? Voor ons, onschuldige kinderen, slachtoffers van de tweede wereldoorlog, is er geen erkenning door de Nederlandse staat. Dit kan niet, dit mag niet, dit is discriminatie!
Wilt U weten hoe het voelt als je als vijf-jarig kind met een vreemde man bij je moeder wordt weggehaald en met de trein naar Simpelveld wordt gebracht naar een pleeggezin Ik was tot mijn elfde jaar in dat pleeggezin.
Ik was ook van mijn 12e tot mijn 17e jaar in een internaat. Wilt U weten hoe het voelt, omdat ik daar ook nog door een pater werd misbruikt. Wilt U weten hoe het voelt, dat wij werden opgeleid om bij rijke mensen te gaan werken voor dag en nacht. Daar werd dan behoorlijk misbruik van gemaakt. Och je was toch maar een meisje van gescheiden ouders. Dus dacht de heer des huizes: ,,daar kan ik wel wat mee.'' Maar dat is hem nooit gelukt.
Wilt U weten hoe het voelt, dat ik en de rest van de overblijvers, die niet erkend worden, niet meetellen, omdat wij te oud zijn en ook nog worden gediscrimineerd. Discriminatie is toch bij artikel 1 van de grondwet verboden!
Gelukkig heb ik een lieve en goede man, waar ik al 59 jaar mee getrouwd ben, en heb ook een fijn gezin. Daar heb ik wel samen met mijn man alle liefde en zorg aan gegeven. Met als gevolg daarvan ook weer drie fijne gezinnen aan de maatschappij gegeven.
Maar mijn verdriet, wat mij is aangedaan, door jullie de Overheid, doordat er nooit geen of weinig controle op ons kwetsbare kinderen is geweest, dat zit wel heel diep in mijn ziel gegrift. De nachtmerries gaan mijn hele leven hierover maar door.
Wij zijn diep, heel diep gekwetst, doordat wij werden opgeroepen ons te melden bij de diverse onderzoekingen, te beginnen bij de Commissie Deetman. Maar tenslotte altijd zijn afgewezen.
Weet U hoe het voelt als je uitgenodigd wordt voor een zitting van ,,Het Schadefonds Geweldsmisdrijven'' en daar dan op een schandelijke manier behandeld en afgewezen. Zodat mijn dochter, die meegegaan was, zei: ,,Mijnheer wat U nu doet, is voor mijn moeder nog erger, als wat haar eerder is overkomen.''
Graag zou ik met Justitie in gesprek gaan, want ik kan dit niet los laten. Mijn Voogdes in die jaren was Mevrouw Stoop, een fijne vrouw. Ze is later Kinderrechter geworden. Ze werkte bij ,,Pro Juventute'' in de Witte De Withstraat. Mijn Voogdes daarvoor, Mevrouw Feijtsma wilde mij in een tehuis stoppen voor minder begaafde meisjes. Gelukkig was daar Mevrouw Stoop het niet mee eens. Dat is echt mijn geluk geweest.
Wilt U weten hoe het voelt om afgewezen te worden na zes jaar in een pleeggezin in Simpelveld te zijn geweest. Waarvan zegge en schrijven een jaar goed geweest is. Daarna ben ik twee jaar seksueel misbruikt door een tweede ,,tante''. Vervolgens drie jaar zwaar mishandelt, waarbij ik als een sloof in het huishouden en de tuin moest werken, voor de kippen en konijnen moest zorgen, plus de hokken schoon houden.
In 1946 ben ik weggehaald, omdat nadat ik door de derde ,,tante'' zo was geslagen, dat ik ben weggelopen. Bij de ouders van mijn vriendinnetje ben binnen gehaald. Na het week-end zijn zij met mij naar het politie-bureau gegaan. Wilt U weten hoe het voelt, als je kort daarna door een vreemde man naar Rotterdam wordt gebracht en als men dan geen adres van je moeder kunnen vinden. Dan weer op het politie-bureau terecht komt. Vervolgens twee nachten bij twee dames op de kamer moet slapen, totdat je moeder je komt halen.
Daarom klaagt ondergetekende de Nederlandse Staat aan voor het feit dat ze uit huis geplaatst is, en daarvoor in de nazorg niet echt de verantwoording heeft genomen.
Wilt U weten hoe het voelt nu de laatste tijd regelmatig op de TV te horen is hoe het misbruik in de Sportwereld naar boven komt. Ook de ze nu volwassen mensen hebben hier jaren over gedaan om het naar buiten te kunnen brengen. Deze doofpot is ook jarenlang dicht gehouden. Ex-minister Klaas de Vries gaat ermee aan de slag. Hij is van de P.v.d.A. De partij die indertijd kindermisbruik niet serieus nam doordat zij een motie met betrekking tot kindermisbruik hebben verworpen. Hij roept de clubs op voor de noodzakelijke medewerking te verlenen.
Dit gaat weer net zo lang duren als bij de voorgaande onderzoeken van Deetman, Samson enz. De heer De Winter wil in 2018 zijn eindrapport presenteren. Ook daarmee zal het niet klaar zijn. Want kindermishandeling en -misbruik is van alle tijden. Nu nog worden er jaarlijks 150.000 mishandeld en misbruikt, de arme ,,kindbruidjes'' daarbij niet te vergeten, want zij worden gedoogd door Staats-secretaris Dijkhof. En vijftig kinderen sterven er jaarlijks door het geweld!
Ik Margriet Biemans-Sitton, geboren 4 maart 1935 te Rotterdam, klaag de Staat der Nederlanden aan, dat ik uitgesloten ben van ,,Erkenning'', omdat ik in 1940-1946 onder toezicht van de voogdijraad uit huis ben geplaatst in een pleeggezin in Simpelveld. Met alle gevolgen van dien. Dit is discriminatie. Discriminatie is bij artikel 1 van de Grondwet verboden! ! !
Met de meeste hoogachting
Margriet Biemans-Sitton
Ruitercamp 75, 3992 BZ te Houten
Telefoon (030) 8786831 of 0654983461
t.a.v. de Heer E. Bervoets
Binnenhof
DEN HAAG
Betreft: Uw kenmerk 2057589
Houten, 22 mei 2017
L.S.,
Graag wil ik reageren op de brief, die ik 21 maart 2017 als reactie heb ontvangen op mijn brief van 25 januari 2017. Ook deze brief was weer een klap in het gezicht van ons kleine groepje nabestaanden van de tweede wereldoorlog. Er zijn inmiddels weer enkele maanden verstreken. Ik ben nu 82 jaar geworden, en ik leef nog steeds.
Eerst wil ik reageren op Uw antwoord over de brieven, die ik van de Heer Opstelten heb gekregen. Ik heb deze indertijd naar zijn huisadres geschreven.
Hoe kunt U daar naar verwijzen? Deze Minister is door wanbeleid ontslagen. Ook de opvolger Minister Van der Steur is dezelfde weg gegaan. De Staatssecretaris de heer Teeven is ook door wanbeleid ontslagen. Dan Mevrouw Samson, die het niet voor ons wilde opnemen. Zij heeft mij bij de eerste bijeenkomst in Den Haag zo gekwetst! De manier hoe wij van onze groep werden afgewezen! Ik heb daarop als antwoord gegeven: ,,Ik ben wel bejaard, maar mijn verdriet is niet verjaard." Bij die eerste ontmoeting waren nog een aantal slachtoffers van voor 1940.
Er is, door de onderzoeken van de heer Deetman en mevrouw Samson en dan nu ook weer bij het derde onderzoek van Micha de Winter, heel veel geld uitgegeven voor al die onderzoekingen. Er zijn nog honderden slachtoffers, die niet gehoord zijn, niet geholpen worden. Waarom gaat dit zolang door? Waar zijn die miljoenen gebleven voor deze onderzoekingen.
Wilt U weten hoe het voelt om afgewezen te worden na zes jaar in een pleeggezin in Simpelveld te hebben vertoefd, waarin ik het een jaar goed gehad heb, waarna ik in de volgende twee jaar seksueel ben misbruikt door een tweede ,,tante''. Vervolgens drie jaar zwaar mishandeld werd door een derde ,,tante'' en als sloof in het huishouden moest werken. Totdat ik op een keer zo geslagen werd, dat ik weggelopen ben, daarna door de ouders van een vriendinnetje opgevangen en na het week-end naar het politie-bureau gebracht. Kort daarna ben ik naar Rotterdam gegaan.
Wil je dan weten hoe het voelt als je als elf-jarige naar het politiebureau op de Coolsingel wordt gebracht, omdat men geen adres van je moeder had. Daar dan twee nachten bij twee vrouwen in de cel heb moeten slapen.
Wilt U weten hoe het voelt, wanneer je hoort, dat twee van je broers zijn misbruikt door de Broeders van Zeven Smarten in het Laurentius-gesticht op de Binnenweg te Rotterdam. Zij hebben daar hun hele leven zwaar onder geleden. Zij wilden geen vrouw. Ook geen kinderen, die hetzelfde zouden kunnen overkomen als zij-zelf.
Mijn jongste broer was verslaafd aan gokken en is na een triest en eenzaam leven op 63-jarige leeftijd aan longkanker overleden. Weet U hoe het voelt als je op zijn sterfbed hoort, dat hij seksueel is misbruikt door deze R.K. broeders.
Mijn oudste broer is op 67-jarige leeftijd door een verkeersongeluk omgekomen. Wilt U weten hoe het voelt, als je dan kort daarvoor hoort, dat hij seksueel is misbruikt.
Wilt U weten hoe het voelt, wanneer een goede vriend, ook een slachtoffer van geweld en misbruik, je belt en zegt dat een ander slachtoffer van misbruik zegt: ,,Ik ga me voor de trein gooien, want ik kan het niet meer aan.'' En het gebeurde in Nieuwegein!
Wilt U weten hoeveel slachtoffers zich van het leven beroofd hebben door de mishandelingen in R.K.-instellingen en pleeggezinnen. Wilt U weten hoe het voelt voor een slachtoffer van voor 1945, wanneer op radio en TV wordt gezegd, dat iedereen, die een slachtoffer is van na 1945 tot heden, zich moet melden bij de Commissie Deetman. Weet U hoe het voelt, dat heel veel slachtoffers nooit zijn geholpen.
De heer George Berben, een vriend van ons, vecht al veertig jaar voor zijn recht. Hij is de schrijver van het boek ,,Kind van de rekening. Een verboden bestaan.'' Wij hebben samen met hem en nog andere slachtoffers in april 2014 een Petitie aangeboden aan de vaste kamercommissie van Justitie. We hadden een aandachtig gehoor, maar ondanks beloofd, hebben we er nooit meer iets van gehoord.
Op 17 november 2016 is de heer De Winter persoonlijk bij ons in Houten geweest. Het gesprek heeft drie-en-een-half uur geduurd. Ik heb hem mijn levensverhaal verteld, ook dat wij door de Voogdijraad ,Pro Juventute', dus namens de overheid, bij onze moeder zijn weggehaald. Daarop kregen we van hem te horen, dat dat tijdens de oorlog was gebeurd. Toendertijd waren de Duitsers verantwoordelijk en niet de Nederlandse Staat. Hoe kun je het als overheid verzinnen.
Wilt U weten hoe het voelt, dat de overheid voor mij en de kleine groep andere slachtoffers, misschien nog twintig a dertig overlevenden, niets wil doen. Wij zijn namelijk al lang dood voor jullie. Want wij stonden onder het gezag van de Duitsers. Wie kan dat zo verzinnen?
Ik zal U een voorbeeld noemen: de ,,zwarte weduwe'' van Van Tonningen heeft vanaf 1945 tot haar dood in 2007 het weduwen-pensioen ontvangen, behorend bij het weduwen-pensioen van een parlementslid. Rost van Tonningen was een oorlogsmisdadiger, waardoor vele onschuldige mensen het leven hebben verloren. Hoeveel andere oorlogsmisdadigers hebben ook van riant pensioen mogen genieten? Voor ons, onschuldige kinderen, slachtoffers van de tweede wereldoorlog, is er geen erkenning door de Nederlandse staat. Dit kan niet, dit mag niet, dit is discriminatie!
Wilt U weten hoe het voelt als je als vijf-jarig kind met een vreemde man bij je moeder wordt weggehaald en met de trein naar Simpelveld wordt gebracht naar een pleeggezin Ik was tot mijn elfde jaar in dat pleeggezin.
Ik was ook van mijn 12e tot mijn 17e jaar in een internaat. Wilt U weten hoe het voelt, omdat ik daar ook nog door een pater werd misbruikt. Wilt U weten hoe het voelt, dat wij werden opgeleid om bij rijke mensen te gaan werken voor dag en nacht. Daar werd dan behoorlijk misbruik van gemaakt. Och je was toch maar een meisje van gescheiden ouders. Dus dacht de heer des huizes: ,,daar kan ik wel wat mee.'' Maar dat is hem nooit gelukt.
Wilt U weten hoe het voelt, dat ik en de rest van de overblijvers, die niet erkend worden, niet meetellen, omdat wij te oud zijn en ook nog worden gediscrimineerd. Discriminatie is toch bij artikel 1 van de grondwet verboden!
Gelukkig heb ik een lieve en goede man, waar ik al 59 jaar mee getrouwd ben, en heb ook een fijn gezin. Daar heb ik wel samen met mijn man alle liefde en zorg aan gegeven. Met als gevolg daarvan ook weer drie fijne gezinnen aan de maatschappij gegeven.
Maar mijn verdriet, wat mij is aangedaan, door jullie de Overheid, doordat er nooit geen of weinig controle op ons kwetsbare kinderen is geweest, dat zit wel heel diep in mijn ziel gegrift. De nachtmerries gaan mijn hele leven hierover maar door.
Wij zijn diep, heel diep gekwetst, doordat wij werden opgeroepen ons te melden bij de diverse onderzoekingen, te beginnen bij de Commissie Deetman. Maar tenslotte altijd zijn afgewezen.
Weet U hoe het voelt als je uitgenodigd wordt voor een zitting van ,,Het Schadefonds Geweldsmisdrijven'' en daar dan op een schandelijke manier behandeld en afgewezen. Zodat mijn dochter, die meegegaan was, zei: ,,Mijnheer wat U nu doet, is voor mijn moeder nog erger, als wat haar eerder is overkomen.''
Graag zou ik met Justitie in gesprek gaan, want ik kan dit niet los laten. Mijn Voogdes in die jaren was Mevrouw Stoop, een fijne vrouw. Ze is later Kinderrechter geworden. Ze werkte bij ,,Pro Juventute'' in de Witte De Withstraat. Mijn Voogdes daarvoor, Mevrouw Feijtsma wilde mij in een tehuis stoppen voor minder begaafde meisjes. Gelukkig was daar Mevrouw Stoop het niet mee eens. Dat is echt mijn geluk geweest.
Wilt U weten hoe het voelt om afgewezen te worden na zes jaar in een pleeggezin in Simpelveld te zijn geweest. Waarvan zegge en schrijven een jaar goed geweest is. Daarna ben ik twee jaar seksueel misbruikt door een tweede ,,tante''. Vervolgens drie jaar zwaar mishandelt, waarbij ik als een sloof in het huishouden en de tuin moest werken, voor de kippen en konijnen moest zorgen, plus de hokken schoon houden.
In 1946 ben ik weggehaald, omdat nadat ik door de derde ,,tante'' zo was geslagen, dat ik ben weggelopen. Bij de ouders van mijn vriendinnetje ben binnen gehaald. Na het week-end zijn zij met mij naar het politie-bureau gegaan. Wilt U weten hoe het voelt, als je kort daarna door een vreemde man naar Rotterdam wordt gebracht en als men dan geen adres van je moeder kunnen vinden. Dan weer op het politie-bureau terecht komt. Vervolgens twee nachten bij twee dames op de kamer moet slapen, totdat je moeder je komt halen.
Daarom klaagt ondergetekende de Nederlandse Staat aan voor het feit dat ze uit huis geplaatst is, en daarvoor in de nazorg niet echt de verantwoording heeft genomen.
Wilt U weten hoe het voelt nu de laatste tijd regelmatig op de TV te horen is hoe het misbruik in de Sportwereld naar boven komt. Ook de ze nu volwassen mensen hebben hier jaren over gedaan om het naar buiten te kunnen brengen. Deze doofpot is ook jarenlang dicht gehouden. Ex-minister Klaas de Vries gaat ermee aan de slag. Hij is van de P.v.d.A. De partij die indertijd kindermisbruik niet serieus nam doordat zij een motie met betrekking tot kindermisbruik hebben verworpen. Hij roept de clubs op voor de noodzakelijke medewerking te verlenen.
Dit gaat weer net zo lang duren als bij de voorgaande onderzoeken van Deetman, Samson enz. De heer De Winter wil in 2018 zijn eindrapport presenteren. Ook daarmee zal het niet klaar zijn. Want kindermishandeling en -misbruik is van alle tijden. Nu nog worden er jaarlijks 150.000 mishandeld en misbruikt, de arme ,,kindbruidjes'' daarbij niet te vergeten, want zij worden gedoogd door Staats-secretaris Dijkhof. En vijftig kinderen sterven er jaarlijks door het geweld!
Ik Margriet Biemans-Sitton, geboren 4 maart 1935 te Rotterdam, klaag de Staat der Nederlanden aan, dat ik uitgesloten ben van ,,Erkenning'', omdat ik in 1940-1946 onder toezicht van de voogdijraad uit huis ben geplaatst in een pleeggezin in Simpelveld. Met alle gevolgen van dien. Dit is discriminatie. Discriminatie is bij artikel 1 van de Grondwet verboden! ! !
Met de meeste hoogachting
Margriet Biemans-Sitton
Ruitercamp 75, 3992 BZ te Houten
Telefoon (030) 8786831 of 0654983461
