Lotgenotencontact voor seksueel, psychisch en/of fysiek misbruikte personen

Om reacties te verkrijgen op jouw berichten, raden wij aan om ook op berichten van anderen te reageren om zodoende je aanwezigheid op het forum kenbaar te maken!
Nederland Heelt

Twitter

LEDEN IN HET NIEUWS

In het kader van het nieuwe vooronderzoek naar mishandeling van kinderen in tehuizen en pleegzorg door commissie Micha de Winter hebben wij een playlist gemaakt van videos waarop leden interviews geven over misbruik en mishandeling, deze zijn nog steeds actueel en kunnen als steunbewijs dienen voor anderen !
Bekijk HIER alle berichten in deze categorie

GASTBLOGS

  • Reageren

Het monster met de rode krullen

Admin
Admin

Het monster met de rode krullen Oprich10

Registratiedatum : 20-07-13
Reputatie : 3489
Aantal berichten : 4323
Punten : 21742

Het monster met de rode krullen Empty Het monster met de rode krullen

Bericht van Admin vr 26 jun 2015, 14:30

OPEN BRIEF:

Het monster met de rode krullen Verkracht
Het monster met de rode krullen
Ze is nog maar tien jaar en nu al zwanger. Als het meisje zich met buikpijn in het ziekenhuis meldt, gaan alle alarmbellen af en pakt de politie de stiefvader van het 10-jarige meisje uit Paraguay op. En haar moeder. Beiden zijn verdachten in een vreselijke verkrachtingszaak. Geschokt door het nieuws van de verkrachting van zo'n jong meisje, schreef een lezeres (die graag anoniem wil blijven) ons een brief: "En toen lag ik plotseling tussen het welig tierende onkruid in de berm..."  

"Het was zo'n namiddag waarop de warmte trilde in de lucht; zinderend. Half september en nog volop zomer. Het zonlicht zette het braakliggende terrein waar we langs fietsten in een kleur waar fotografen dol op zijn: warm geel met een zweem van oker. Ik was bijna 12, zat in groep 8. De hele dag was ik met mijn vriendinnetje in het zwembad geweest een dorp verderop. De geur van chloor hing nog in mijn neus, mijn schouders waren een beetje verbrand, ik had een gulden uitgegeven aan een ijsje en 3 stukken trekdrop.

Raar hoe sommige details zijn blijven hangen. Ik kan met niet herinneren hoe ik dat jaar mijn twaalfde verjaardag heb gevierd. Heeft mijn moeder taart gebakken, hingen er slingers, gaf ik een feestje? Geen idee. Maar van die dag herinner ik me ieder detail: hoe het rook in de lucht, de geluiden van de auto's die over de snelweg iets verderop reden, de kleine mugjes die om ons heen zoemden, wat ik aanhad (een bloemetjesrok tot halverwege de kuit en een bloesje dat met een knoop vast zat om mijn taille waardoor er een streepje blote buik zichtbaar was). En de groep jongens die ons inhaalden.

Ze hadden al een tijdje hinderlijk dicht achter ons gefietst, dingen geroepen die we niet wilden horen en waarvan we ook niet altijd wisten wat ermee bedoeld werd. En toen waren ze plots overal om ons heen. Eerst werd er geduwd en getrokken, daarna dwongen ze ons te stoppen. Meer geduw en getrek. De muggen zoemden nog steeds en toen lag ik plotseling tussen het welig tierende onkruid in de berm.

Hij was dik en had rood krullend haar. Het tegenovergestelde van zijn maatje dat schriel en blond was en een oorbel droeg. Dat was in die tijd nog uitzonderlijk. Jongens met oorbellen behoorden tot een ander slag. Die kende je als meisje van 11 alleen uit de waarschuwende verhalen van je moeder. En dan waren er nog een stuk of vier vrienden, maar die hebben de tand des tijds in mijn herinnering niet overleefd. Dat is alleen maar prijzenswaardig voor de betreffende heren. Zij gingen namelijk weg. Het scenario wat zich voor hun ogen ontrolde, ging hen kennelijk te ver. Mij als ongewild hoofdrolspeelster ook. Ik had alleen de kans niet om weg te komen. Ik lag daar tussen de distels en de paardenbloemen, vastgepind door de magere armen van het blonde knaapje terwijl het monster met de rode krullen mijn bloesje kapot scheurde. 'Jij hebt ook niet veel', zei hij misprijzend.   Het voelde nog verwijtend ook. Lag ik daar verkracht te worden op mijn elfde, kreeg ik nog kritiek op mijn onontwikkelde voorkomen ook.

Mijn vriendinnetje zat huilend een meter verderop, terwijl de gebeurtenissen hun loop namen. Laat ik daar verder niet over uitweiden. Dat kan ik ook niet. Dat deel van het verhaal is door mijn hersens uitgewist. Op een gegeven moment was het over, de jongens waren weg, mijn kleren kapot, mijn huid geschaafd. En er was bloed.

De tranen kwamen pas toen ik het tuinpad op fietste. Mijn moeder stond de was op te hangen. Met horten en stoten vertelde ik mijn verhaal. 'Wat naar', zei ze alleen maar, 'ga maar lekker douchen.' En dat was het. Althans, dat zou het geweest zijn als de vader van het vriendinnetje niet diezelfde avond op de stoep had gestaan. 'Aangifte?, zie mijn moeder. 'Tja, Henk, vind jij dat echt nodig?' Ja, dat vond Henk echt nodig.

Ze waren aardig bij de politie. Ik kreeg een boek met foto's te zien. En warme chocolademelk. De dikke jongen met het rode haar zat er niet tussen. En daarmee was de zaak afgedaan. Ik heb er nooit meer iets over gehoord, mijn moeder heeft het onderwerp nooit meer aangesneden en met het vriendinnetje verloor ik het contact. Het had even wat voeten in de aarde voordat ik een jongen aan me liet zitten toen ik eenmaal de leeftijd er wel voor had, maar met geduld kwam dat ook allemaal goed.

En nu zijn we 30 jaar verder. Mensen vinden wel eens dat ik overdrijf met het wegbrengen en ophalen van mijn kinderen. 'Ze kunnen toch zelf fietsen', zeggen ze dan. Ja, dat kunnen ze ook. Maar ze zullen onderweg maar een dikke jongen met rode krullen en zijn schriele blonde vriendje tegenkomen. Ik heb een drama geschopt toen mijn zoon z'n oor wilde laten piercen en bij roodharige mannen blijf ik mijlenver uit de buurt.

Ooit heb ik mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze mijn verhaal toen niet serieuzer nam, waarom ze er nooit meer over heeft gepraat. Ze keek me aan of ik gek was geworden. 'Is dat echt gebeurd?', zei ze, 'ik kan me er niks van herinneren. Weet je zeker dat je het niet hebt gedroomd?´ Ik ging er zelf bijna ook aan twijfelen.

Tot mijn oudste onder een auto kwam. Ik werd gebeld dat hij naar het ziekenhuis was gebracht. Ze wisten nog niet hoe ernstig zijn verwondingen waren. Het enige wat ik dacht was: niks aan de hand, niks aan de hand. Als ik maar bleef ontkennen dat er iets vreselijks gebeurd kon zijn, dan was het misschien ook zo. In dit specifieke geval bleek dat waar. Mijn kind had een paar gekneusde ribben en een flinke bloeduitstorting. In mijn eigen geval was dat niet zo. Mijn moeders kind was wel beschadigd. Maar het mechanisme van zelfbescherming is in haar en in mijn geval hetzelfde: wat je ontkent, bestaat niet."

BRON: Telegraaf.nl

  • Reageren

Het is nu do 28 maa 2024, 23:07