van Zo’n 15 jaar geleden waren we met het hele gezin in Kameroen. We hebben daar gewoond en mijn dochter is daar geboren. Op een goede dag waren we aan het strand, het was heerlijk weer en het druk op het strand. Ik was met mijn kinderen in zee aan het dollen. We doken de golven in en lieten ons meedrijven. We raakten steeds verder van de kant maar konden overal nog staan. Op een gegeven moment besloten we het water uit te gaan. Dus wij liepen richting het strand. Tenminste dat was de bedoeling. Mijn kinderen liepen een paar meter voor mij uit toen ik tot de ontdekking kwam dat ik geen meter vooruit kwam. Wat ik ook probeerde ik bleef op hetzelfde punt steken. Ik probeerde te lopen, te zwemmen, schuin weg te zwemmen me over dat dode punt te laten dragen door de golven, onderwater te zwemmen, maar ik bleef op hetzelfde punt uitkomen. In eerste instantie was er alleen maar verbazing. Daarna kwam de berusting; oké de zee heeft mij vast, ik kan er niet meer uit. Het is goed zo. Ik blijf hier staan totdat mijn kinderen aan de kant zijn (veilig zijn) dan laat ik me wegdrijven. Er was totaal geen paniek alleen maar rust.
Mijn kinderen dachten er anders over, zij riepen mij waar ik bleef. Ik vertelde ze dat ik er niet uit kon en dat zij naar de kant moesten gaan en op zoek naar een bootje of zoiets. Maar ze mochten niet naar me toe komen. In eerste instantie waren mijn kinderen in verwarring, maar kwamen toen toch naar me toe. De jongens (allebei een kop groter dan ik en de 1 redelijk gespierd) zijn achter mij gaan staan terwijl mijn dochter schuin voor me bleef staan en mijn hand greep. Zo zijn we er met zijn vieren uitgekomen. Op de kant stond een Kameroenees die het allemaal gezien had en begon mij uit te foeteren: dat de zee daar levensgevaarlijk was en dat ik nooit zo ver de zee in mogen gaan. Wist ik niet dat er veel mensen verdronken daar enz. Tja daar had ik op dat moment geen behoefte aan, ik was doodmoe.
Mijn kinderen hebben mij het leven gered.
Maar wat zegt het beeld me verder? Ik ben er nog niet helemaal uit maar het schetst een onthutsend beeld mij daar in de zee, vast staan, geen kant op te kunnen. De verbazing en dan de berusting; oké ik blijf hier staan totdat mijn kinderen veilig zijn en dan laat ik me wegdrijven! In een andere context, in een andere setting had ik zo’n beslissing al 15 jaar daarvoor genomen!!!
Ik was zwanger van mijn 3de kind. Mijn ex gaf mij de schuld van die zwangerschap. Belachelijk natuurlijk want ieder weldenkend mens weet dat je 2 mensen nodig hebt voor een zwangerschap, maar mijn ex bleef bij zijn standpunt: het was MIJN schuld. Hij wilde dat ik een abortus deed, dat kon ik niet. Mijn ex heeft de rest van de zwangerschap niet meer tegen mij gesproken! Dat was het definitieve einde van mijn huwelijk. Maar……………………..Wat ik ook probeerde ik stond vast, ik kon geen kant op. Kon ik met 2 kleine kinderen en zwanger op straat gaan staan? Kon ik wachten tot na de bevalling en dan op straat gaan staan? Kon ik mijn kinderen achterlaten en dan op straat gaan staan? Mijn kinderen achterlaten bij mijn ex??? Nooit! In alle gevallen zou ik mijn kinderen kwijt raken. Mijn ex zou de zeggenschap eisen en gezien mijn achtergrond zou ik nooit in staat worden geacht mijn kinderen op te voeden. Ik zou alleen op mijn geschiedenis beoordeeld/veroordeeld worden. Dus hoe ik het wendde of keerde: in alle gevallen zou ik mijn kinderen kwijt zijn. Ik nam dezelfde beslissing als op dat moment dat ik vast stond in het water: Ik zou blijven staan waar ik stond tot mijn kinderen veilig waren, daarna zou ik me weg laten drijven! Toen was mijn conclusie/beslissing: oké als ik dan niets waard ben, als ik dan geen rechten heb; zal ik zorgen dat mijn kinderen dat wél zijn/hebben. Mijn kinderen zullen alles hebben wat ik nooit gekend heb.
De situatie in de zee heeft niet rechtstreeks met mijn jeugd te maken, de beslissing die ik 15 jaar eerder nam: alles! In beide gevallen kon ik geen kant op, in beide gevallen stond ik vast, werd ik “gevangen” gehouden. Gegijzeld!
Jarenlang werd ik door mijn vader gegijzeld, daarna door mijn ex, nu door het “systeem”. Door de wetten en regeltjes waar ik niet aan voldoen kan. Waarom kan ik me niet “bevrijden” van al die gijzelingen? Ik ben nota bene geboren op 5 mei, Bevrijdingsdag.
Mijn kinderen dachten er anders over, zij riepen mij waar ik bleef. Ik vertelde ze dat ik er niet uit kon en dat zij naar de kant moesten gaan en op zoek naar een bootje of zoiets. Maar ze mochten niet naar me toe komen. In eerste instantie waren mijn kinderen in verwarring, maar kwamen toen toch naar me toe. De jongens (allebei een kop groter dan ik en de 1 redelijk gespierd) zijn achter mij gaan staan terwijl mijn dochter schuin voor me bleef staan en mijn hand greep. Zo zijn we er met zijn vieren uitgekomen. Op de kant stond een Kameroenees die het allemaal gezien had en begon mij uit te foeteren: dat de zee daar levensgevaarlijk was en dat ik nooit zo ver de zee in mogen gaan. Wist ik niet dat er veel mensen verdronken daar enz. Tja daar had ik op dat moment geen behoefte aan, ik was doodmoe.
Mijn kinderen hebben mij het leven gered.
Maar wat zegt het beeld me verder? Ik ben er nog niet helemaal uit maar het schetst een onthutsend beeld mij daar in de zee, vast staan, geen kant op te kunnen. De verbazing en dan de berusting; oké ik blijf hier staan totdat mijn kinderen veilig zijn en dan laat ik me wegdrijven! In een andere context, in een andere setting had ik zo’n beslissing al 15 jaar daarvoor genomen!!!
Ik was zwanger van mijn 3de kind. Mijn ex gaf mij de schuld van die zwangerschap. Belachelijk natuurlijk want ieder weldenkend mens weet dat je 2 mensen nodig hebt voor een zwangerschap, maar mijn ex bleef bij zijn standpunt: het was MIJN schuld. Hij wilde dat ik een abortus deed, dat kon ik niet. Mijn ex heeft de rest van de zwangerschap niet meer tegen mij gesproken! Dat was het definitieve einde van mijn huwelijk. Maar……………………..Wat ik ook probeerde ik stond vast, ik kon geen kant op. Kon ik met 2 kleine kinderen en zwanger op straat gaan staan? Kon ik wachten tot na de bevalling en dan op straat gaan staan? Kon ik mijn kinderen achterlaten en dan op straat gaan staan? Mijn kinderen achterlaten bij mijn ex??? Nooit! In alle gevallen zou ik mijn kinderen kwijt raken. Mijn ex zou de zeggenschap eisen en gezien mijn achtergrond zou ik nooit in staat worden geacht mijn kinderen op te voeden. Ik zou alleen op mijn geschiedenis beoordeeld/veroordeeld worden. Dus hoe ik het wendde of keerde: in alle gevallen zou ik mijn kinderen kwijt zijn. Ik nam dezelfde beslissing als op dat moment dat ik vast stond in het water: Ik zou blijven staan waar ik stond tot mijn kinderen veilig waren, daarna zou ik me weg laten drijven! Toen was mijn conclusie/beslissing: oké als ik dan niets waard ben, als ik dan geen rechten heb; zal ik zorgen dat mijn kinderen dat wél zijn/hebben. Mijn kinderen zullen alles hebben wat ik nooit gekend heb.
De situatie in de zee heeft niet rechtstreeks met mijn jeugd te maken, de beslissing die ik 15 jaar eerder nam: alles! In beide gevallen kon ik geen kant op, in beide gevallen stond ik vast, werd ik “gevangen” gehouden. Gegijzeld!
Jarenlang werd ik door mijn vader gegijzeld, daarna door mijn ex, nu door het “systeem”. Door de wetten en regeltjes waar ik niet aan voldoen kan. Waarom kan ik me niet “bevrijden” van al die gijzelingen? Ik ben nota bene geboren op 5 mei, Bevrijdingsdag.
