Lotgenotencontact voor seksueel, psychisch en/of fysiek misbruikte personen

Om reacties te verkrijgen op jouw berichten, raden wij aan om ook op berichten van anderen te reageren om zodoende je aanwezigheid op het forum kenbaar te maken!
Nederland Heelt

Twitter

LEDEN IN HET NIEUWS

In het kader van het nieuwe vooronderzoek naar mishandeling van kinderen in tehuizen en pleegzorg door commissie Micha de Winter hebben wij een playlist gemaakt van videos waarop leden interviews geven over misbruik en mishandeling, deze zijn nog steeds actueel en kunnen als steunbewijs dienen voor anderen !
Bekijk HIER alle berichten in deze categorie

GASTBLOGS

  • Reageren

Het leed dat kinderporno heet...

Admin
Admin

Het leed dat kinderporno heet... Oprich10

Registratiedatum : 20-07-13
Reputatie : 3489
Aantal berichten : 4323
Punten : 21743

Het leed dat kinderporno heet... Empty Het leed dat kinderporno heet...

Bericht van Admin do 26 nov 2015, 14:56


Het leed dat kinderporno heet...

Kinderporno. We lezen er regelmatig over in de krant. Het blijft vooral bij het woord, artikelen gaan niet in op wat het inhoudt, wat het aanricht. Seks met kinderen, en dat opgenomen op video. Dat is de voorstelling en daar blijft het bij. We willen er liever niet aan denken, het past niet binnen ons perfecte plaatje van een veilige westerse samenleving.

Ondertussen is het een enorme miljardenindustrie. Want er zijn veel mensen die graag kijken naar filmpjes waarop kinderen worden verkracht en ‘beyond imagination’ worden onderworpen aan de meest vreselijke handelingen en zelfs martelingen. Ze betalen grof geld voor deze beelden. Vraag en aanbod, hoe gewelddadiger de beelden, des te meer geld tellen ze ervoor neer. Ze hebben ook hun eigen voorkeuren, jongetjes, meisjes, kinderen onderling, brute (groeps)verkrachtingen, kinderen en dieren. Je kunt het zo erg niet bedenken, er is een markt voor.

HP de Tijd liep in 2012 drie dagen mee met een kinderpornoteam van de Politie Twente. De rechercheurs die gevonden beelden bekijken komen in de reportage met de titel ‘Het geluid is het ergste’ aan het woord. Dat kinderporno vaak gepaard gaat met zwaar geweld en verder gaat dan betasten, blijkt uit het artikel: Miljoenen foto’s en filmpjes zijn er inmiddels voorbijgetrokken aan het in 1996 opgerichte kinderpornoteam van de regio Twente, IJsselland en Noordoost-Gelderland, dat is gehuisvest in het politiebureau van Hengelo. Kinderen die naakt poseren, kinderen die masturberen, die seks hebben met elkaar, met volwassenen, met dieren. Elke begrenzing van de bruutheid, elke limiet aan het voorstelbare lijkt zoek. Felix: “Bedenk iets, maak het tien keer erger, en wij hebben er dan ook nog beeld bij.”

Helden. Deze rechercheurs. Dat zijn de geluiden die ik hoorde toen dit artikel destijds werd gepubliceerd. Zij doen dat wat bijna niemand kan. Ze aanschouwen de beelden, de horror die deze kinderen wordt aangedaan. Waar verder niemand over spreekt. Want het moet heel wereldbeeldverstorend zijn. Niet willen weten dat deze dingen gebeuren is veiliger. Absoluut, wie dit ziet kan er best wel een nacht of langer wakker van liggen.

Uit het artikel: Wat meteen opvalt: het geluid. Het ijzingwekkende geluid van een huilend kind. Het gaat door merg en been. “Het geluid, dat is misschien wel het ergste,” zegt Felix, die zelf ook betrokken was bij het onderzoek naar Robert M.

De huilende en gillende slachtoffers. Oja, die zijn er ook nog. We hebben het regelmatig over de daders, over de mensen die de daders opsporen maar je zou bijna hen – van vlees en bloed, met gevoel, de kinderen zelf – vergeten. De kinderen die dit meemaken, wat zij precies meemaken blijft voor de massa onbekend. Wie het meemaken ook, het is namelijk een taboemaatschappij waarin we leven. Als je de statistieken moet geloven ken je er wel een paar. Bijna niemand die het van elkaar weet. Slachtoffers worden door hun daders al monddood gemaakt en de maatschappij zwijgt hen ook dood. Dat blijkt wel uit een lezerscolumn in Metro van afgelopen week, over het feit dat er niet wordt gesproken over seksueel geweld. Metro deed daar nog eens vrolijk aan mee door de column, ondanks dat hij de meeste stemmen had, niet uit te kiezen voor publicatie in de krant. Dat gebeurde een paar dagen later, toen ze er niet meer omheen konden, na wat protest op social media.

Ik zal eens een boekje open doen over de kinderen die dit meemaken. Ik was ook zo’n kind. Op m’n derde kreeg ik al eens te maken met een pedofiel, via een oom van me. Vanaf mijn vierde werd er kinderporno met me gemaakt. Dit nam extreme vormen aan, die waar Felix het over heeft, van het kinderpornoteam. Naast het extreme fysieke geweld werd ik mentaal gesloopt, gehersenspoeld tot ik zelf geloofde dat ik zo’n slecht kind was dat ik dit had verdiend. Pas toen ik afgelopen jaar besefte hoe dit is gebeurd en op welke manier ik ben gemanipuleerd met als doel hen te beschermen, zodat zij hun perverse lusten jarenlang konden botvieren op een onschuldig kind, voel ik me niet meer schuldig. Na zoveel lange jaren van schuld kan ik inzien dat het echt heel erg was wat ze met me deden, en dat ik hier al die tijd alleen mee ben geweest. Kijkend naar mijn eigen kinderen slaat die gedachte alleen al een gat in mijn hart.

De hulpverlening, daar kom je terecht na zo iets. Niet met het verhaal dat je kapot bent gemaakt, dat was immers je eigen schuld en daarom verdring je alles. Anders kun je niet meer functioneren. En je functioneert, je doet alles omdat je vermogens ontwikkelt om niets meer te voelen. Je overleeft. En alles wat er met je gebeurt in je hoofd om dit te overleven, is een logische reactie op de meest extreme gebeurtenissen. Als je op een middag wordt misbruikt door een paar sadistische pedofielen die je ook nog eens dwingen te lachen en het vastleggen op video, om het je terug te laten zien met de woorden ‘Niemand gelooft dat jij dit niet zelf wilt, kijk dan je lacht. Ze zullen je in de gevangenis zetten als iemand hier achter komt’, dan moet je wel een overlevingsstrategie in je hoofd ontwikkelen om nog naar huis te kunnen, naar school te kunnen, dingen doen die andere kinderen doen.

Alles wat je niet meer voelt sla je ergens op in je lijf. Het is er wel, je voelt het niet. Je ontwikkelt allemaal klachten. Depressie, angstklachten, eetstoornissen, het kan vanalles zijn. Maar als binnen de hulpverlening je verleden aan bod komt, blijft men erom heen draaien. Niemand durft het te benoemen, straks pleeg je zelfmoord en wordt de instelling aansprakelijk gesteld. We stoppen er nog maar wat medicijnen in.

Er moet een stoornis op je worden geplakt, voor de verzekeraar. Je wordt geanalyseerd. Geobserveerd. Je moet vragenlijsten invullen en aan de hand van een DSM-V wordt er een stoornis bij je vastgesteld die ze dan gaan behandelen. Niemand die zegt; wat is er met je gebeurd? En dan ga je dus symptomen bestrijden. Want wanneer je nog steeds de viesheid voelt van wat mensen met je uitspookten, je grootste geheim, maar je merkt dat het op een plek waar ze mensen helpen nog wordt doodgezwegen…. Zit er dan geen kern van waarheid in, dat het je eigen schuld was? En zo draai je jaren in cirkels. De Britse Eleanor Longdon hield eens een treffende Ted Talk over dit fenomeen in de psychiatrie.

Ik ben nu dertig en heb sinds kort pas kunnen afrekenen met die schuld en de daarbij horende schaamte. Niet dankzij de hulpverlening. Daar stopte ik grotendeels mee, na de zoveelste instelling waar ik werd behandeld als ‘psychiatrisch patiënt’ in plaats van een mens. Ook in de psychiatrie heb ik donkere dingen gezien en meegemaakt. Met als dieptepunt een verkrachting in de isoleercel, door een medewerker van een kind- en jeugdkliniek, waar ik als puber een tijdje zat. Ik ben geen patiënt, geen dossier, geen geval. Ik ben ook niet zielig. Ik heb een baan, een relatie, kinderen, prachtige kinderen. Maar ook een ontzettend groot gat in mijn hart. Want ondertussen heb ik een verleden wat niemand in mijn omgeving kan vermoeden. Waar ik dus nog steeds alleen mee ben. Waarvan ik regelmatig denk als ik tussen collega’s zit: jullie moesten eens weten.. En nu ik besef wat mij is aangedaan en niet meer mijn overlevingsmechanisme inschakel: ‘niet zeuren, eigen schuld, schouders eronder en doorzetten’, weet ik niet meer wat ik moet doen.

Want ik moet er iets mee. Ik wil dat iemand mijn verhaal hoort. Ik wil het delen. Ik wil het eruit. Het voelt als een vernietigende energie dat deze pijn in mijn lijf zit en ik dit met niemand kan delen. Dus ik ben weer op zoek gegaan naar hulp. Want ik weet precies wat ik wil, wat ik nodig heb, en die schuld en die schaamte hinderen mij niet meer. Ik kom voor mezelf op door heel zorgvuldig op zoek te gaan naar een vrijgevestigde therapeut, ver weg van instellingen die me schade hebben berokkend. Maar helaas. Therapeuten willen hun handen hier niet aan branden. Wanneer ik uitleg waar het om gaat, en de heftigheid van wat me is aangedaan duidelijk wil maken, omdat ik niet erover kan praten terwijl ik me zorgen maak of de ander het kan dragen, dan haken ze af. ‘Hou maar op, ik kan het niet meer aanhoren’, hoorde ik eens van een therapeut. Gisteren ben ik weer afgewezen, het verhaal is te erg. Ga maar naar een instelling, was het advies.

Te erg. Hoe kun je nou te erg zijn? Stel je voor, er wordt iemand aangereden en hij ligt zwaargewond op straat. Hoe zou men reageren als de ambulancemedewerkers zeggen: we doen niks, de verwondingen zijn te erg. Nee, sorry jongens, we proberen het niet. Het is te erg. We laten hem doodbloeden.

Dan is het land toch te klein?

Doodbloeden ja. Dat is hoe het voelt. Dat je al die jaren zoveel kracht uit jezelf hebt moeten halen om de wond bijeen te houden. Dat je feitelijk roept: help me dan, ik kan hier niet alleen mee blijven zitten, luister nou naar m’n verhaal.... Maar men kan als volwassene niet eens aanhoren wat ik als klein kind heb moeten doorstaan. Ik verstoor hun wereldbeeld. Weer trekken ze hun handen van me af. En daarmee laten ze me doodbloeden, maar dan worden zij in ieder geval niet aansprakelijk gesteld…


------------------

Over dit onderwerp schreef ik nog enkele blogs, die verder uitdiepen wat ik hier vertel.

Deel 2, schuld en schaamte
Deel 3, de wereld op z'n kop
Deel 4, over zelfmoord
Deel 5, waarom geen aangifte
Deel 6, over aanraking en nabijheid
Deel 7, wat het met een kind doet
Deel 8, over de hulpverlening
Deel 9, over schuld en schaamte (2)
Deel 10, over de zorg
Deel 11, waarom emdr niet lukt
Deel 12, waarom is het moeilijk om over seksueel misbruik te praten?
Deel 13, over kinderen krijgen
Deel 14, doodsangst
Deel 15, getriggerd
Deel 16, taboe
Deel 17, paniek
Deel 18,  #laatzenietbarsten

BRON: yoo.rs

  • Reageren

Het is nu vr 29 maa 2024, 07:38