van Dit moet me van het hart
[Leeswaarschuwing voor slachtoffers van seksueel geweld]
Hoewel ik weet dat deze weblog vooral gelezen wordt door mensen die zelf een (jeugd)trauma hebben en die gebaat zijn bij het evenwicht waarmee ik normaal gesproken schrijf, zal de blog van vandaag knetteren van de boosheid die me ertoe beweegt om dit te schrijven. Ik hoop van harte dat dat voldoende brandstof is om dingen te doen veranderen, radicaal te veranderen. Want dat dat iets is dat nodig is, is zeker.
Veel van mijn lezers zullen de weblog “Het leed dat kinderporno heet” kennen. Deze krachtige, eerlijke, vooral pijnlijke blog wordt geschreven door een vriendin van me; zelf slachtoffer van deze afschuwelijke vorm van seksueel geweld.
Ondanks dat de blog enorm populair is, veel gelezen en ook veel gedeeld wordt op social media, waarbij iedereen het ‘snif-snotter ver-schri-ke-lijk’ vindt, is er niemand die ook werkelijk wat onderneemt om iets te doen voor slachtoffers van zulk gruwelijk lijden. Voor haar.
Hoe kán dat?!
Je hebt natuurlijk wel de kinderpornoteams van de zedenpolitie die zich bezig houden met het redden van deze kinderen, het onderzoeken van de misdaden die tegen hun gepleegd zijn en het verzamelen van voldoende bewijslast voor een strafrechtelijk proces, maar dat is de eerste stap. Alleen de eerste! Waar blijft de rest van de stappen? Waar blijven de andere partijen die zich over deze kinderen die het ondenkbare hebben meegemaakt moeten ontfermen?
Waar zijn de hulpverleners? De behandelprotocollen? Het onderzoek? Waar is de compassie? Waar is zelfs ook maar de bespreekbaarheid over dit onderwerp?
Hoewel ontzettend veel mensen, in allerlei lagen, het kennelijk prima aan kunnen hierover te lezen, is maar een enkeling in staat om het verhaal ook echt te horen; te zien, met aandacht te luisteren. Kennelijk kunnen de meeste mensen het niet aan om zulke dingen te horen. Maar hoe denk je dat het is voor de slachtoffers van zoiets? Hoe denk je dat het is voor mensen als mijn vriendin, die het ondenkbare hebben overleefd en vervolgens veroordeeld zijn tot levenslang lijden; tot het steeds opnieuw voelen en beleven van wat er gebeurd is, terwijl ze daarin ontkend worden?
Want dat is wat er gebeurt. Totale ontkenning.
De meeste mensen geloven niet eens dat zulke dingen gebeuren. Ze zijn niet bereid om te geloven dat er ook in ‘beschaafd Nederland’ mannen rondlopen die in hun vrije tijd seks hebben met kleuters die bijna stikken onder hun lichaamsgewicht en dat ook nog eens filmen. Ze zijn niet bereid te geloven dat het bovenstaande nog een genadig scenario is, waarbij het slachtoffertje er nog relatief ongeschonden uitkomt als je het vergelijkt met wat deze beesten nog meer bedenken. -En uitvoeren.
Dus zeggen we maar dat het verzonnen is. Of we bagatelliseren het. Of we willen het alleen maar toedekken.
De hulpverlening is hier geen uitzondering op:
Een slachtoffer oneindig laten ‘stabiliseren’ omdat de materie te erg is om aan te gaan. Ontkenning. Ontkenning. Ontkenning! En onmenselijkheid!
Ondertussen is het slachtoffer alleen maar verder van huis: Je kunt niet stabiliseren zonder iets aan de oorzaak te doen. Je kunt een bal alleen maar onder water geduwd houden zolang je armen niet moe zijn. Uiteindelijk zal hij toch met kracht boven water springen. Terwijl je al moe bent…
Ik heb zin om tegen iedereen te schreeuwen en mensen door elkaar te schudden net zolang tot ze luisteren. Waar is onze medemenselijkheid? Waar is ons inlevingsvermogen? Of is het juist ons inlevingsvermogen dat ons ingeeft dat we hier verre van moeten blijven? Dat het te pijnlijk is?
Dat kan toch niet?! Hoe pijnlijk is het dan voor het slachtoffer?
Ik schaam me dat we lezen; dat we consumeren, maar niet handelen. Ik schaam me dat we ontkennen in plaats van erkennen. Wegrennen in plaats van toesnellen. Zwijgen in plaats van spreken.
Sta op mensen en doe wat!
En dan bedoel ik wat anders dan achteroverleunen nadat jullie de laatste zin van deze blogposts of van een van die van haar gelezen hebben.
Het verdwijnt niet als we doen alsof het niet bestaat.
Hoe gaan we dit oplossen?
BRON: samenhelen.wordpress.com
[Leeswaarschuwing voor slachtoffers van seksueel geweld]
Hoewel ik weet dat deze weblog vooral gelezen wordt door mensen die zelf een (jeugd)trauma hebben en die gebaat zijn bij het evenwicht waarmee ik normaal gesproken schrijf, zal de blog van vandaag knetteren van de boosheid die me ertoe beweegt om dit te schrijven. Ik hoop van harte dat dat voldoende brandstof is om dingen te doen veranderen, radicaal te veranderen. Want dat dat iets is dat nodig is, is zeker.
Veel van mijn lezers zullen de weblog “Het leed dat kinderporno heet” kennen. Deze krachtige, eerlijke, vooral pijnlijke blog wordt geschreven door een vriendin van me; zelf slachtoffer van deze afschuwelijke vorm van seksueel geweld.
Ondanks dat de blog enorm populair is, veel gelezen en ook veel gedeeld wordt op social media, waarbij iedereen het ‘snif-snotter ver-schri-ke-lijk’ vindt, is er niemand die ook werkelijk wat onderneemt om iets te doen voor slachtoffers van zulk gruwelijk lijden. Voor haar.
Hoe kán dat?!
Je hebt natuurlijk wel de kinderpornoteams van de zedenpolitie die zich bezig houden met het redden van deze kinderen, het onderzoeken van de misdaden die tegen hun gepleegd zijn en het verzamelen van voldoende bewijslast voor een strafrechtelijk proces, maar dat is de eerste stap. Alleen de eerste! Waar blijft de rest van de stappen? Waar blijven de andere partijen die zich over deze kinderen die het ondenkbare hebben meegemaakt moeten ontfermen?
Waar zijn de hulpverleners? De behandelprotocollen? Het onderzoek? Waar is de compassie? Waar is zelfs ook maar de bespreekbaarheid over dit onderwerp?
Hoewel ontzettend veel mensen, in allerlei lagen, het kennelijk prima aan kunnen hierover te lezen, is maar een enkeling in staat om het verhaal ook echt te horen; te zien, met aandacht te luisteren. Kennelijk kunnen de meeste mensen het niet aan om zulke dingen te horen. Maar hoe denk je dat het is voor de slachtoffers van zoiets? Hoe denk je dat het is voor mensen als mijn vriendin, die het ondenkbare hebben overleefd en vervolgens veroordeeld zijn tot levenslang lijden; tot het steeds opnieuw voelen en beleven van wat er gebeurd is, terwijl ze daarin ontkend worden?
Want dat is wat er gebeurt. Totale ontkenning.
De meeste mensen geloven niet eens dat zulke dingen gebeuren. Ze zijn niet bereid om te geloven dat er ook in ‘beschaafd Nederland’ mannen rondlopen die in hun vrije tijd seks hebben met kleuters die bijna stikken onder hun lichaamsgewicht en dat ook nog eens filmen. Ze zijn niet bereid te geloven dat het bovenstaande nog een genadig scenario is, waarbij het slachtoffertje er nog relatief ongeschonden uitkomt als je het vergelijkt met wat deze beesten nog meer bedenken. -En uitvoeren.
Dus zeggen we maar dat het verzonnen is. Of we bagatelliseren het. Of we willen het alleen maar toedekken.
De hulpverlening is hier geen uitzondering op:
Een slachtoffer oneindig laten ‘stabiliseren’ omdat de materie te erg is om aan te gaan. Ontkenning. Ontkenning. Ontkenning! En onmenselijkheid!
Ondertussen is het slachtoffer alleen maar verder van huis: Je kunt niet stabiliseren zonder iets aan de oorzaak te doen. Je kunt een bal alleen maar onder water geduwd houden zolang je armen niet moe zijn. Uiteindelijk zal hij toch met kracht boven water springen. Terwijl je al moe bent…
Ik heb zin om tegen iedereen te schreeuwen en mensen door elkaar te schudden net zolang tot ze luisteren. Waar is onze medemenselijkheid? Waar is ons inlevingsvermogen? Of is het juist ons inlevingsvermogen dat ons ingeeft dat we hier verre van moeten blijven? Dat het te pijnlijk is?
Dat kan toch niet?! Hoe pijnlijk is het dan voor het slachtoffer?
Ik schaam me dat we lezen; dat we consumeren, maar niet handelen. Ik schaam me dat we ontkennen in plaats van erkennen. Wegrennen in plaats van toesnellen. Zwijgen in plaats van spreken.
Sta op mensen en doe wat!
En dan bedoel ik wat anders dan achteroverleunen nadat jullie de laatste zin van deze blogposts of van een van die van haar gelezen hebben.
Het verdwijnt niet als we doen alsof het niet bestaat.
Hoe gaan we dit oplossen?
BRON: samenhelen.wordpress.com
