van 
Ik wil al lang een blog schrijven over hoe er eigenlijk in het verleden zout in de wond is gestrooid door een aantal hulpverleners.
Hoe er maar weinig mensen mij zagen, "En het trauma zagen en erkende"
En die mij gingen helpen om te helen, dat is een gemis.
Dan waren er nog de hulpverleners die zout in de wond strooide door mij dus danig te behandelen dat ik er nog een trauma bij heb.
Waar ik trauma therapie voor kan gaan beginnen deze week.
Ik was al ernstig getraumatiseerd door een onveilige jeugd, dus dan zou je denken het kan niet erger, nou het kon dus wel erger.
De laatste tijd merk ik bij mezelf dat dat ook veel met mij doet, en ik daar nog niet helemaal de uiting aan kan geven die ik nodig heb..
De uiting die nodig is, want wanneer gaan nou eens de ogen open van jeugd hulpverleners?
Als ik effectieve en goede hulp (waaronder trauma therapie en goede opvang.) had gekregen meteen op het moment dat het nodig was, dan stond ik er nu heel erg anders voor.
Als mensen om mij heen mij hadden geholpen en dan met name de hulpverleners en geen zout in mijn wonden hadden gestrooid, dan was en stond ik nu heel ergens anders in mijn proces en was mij een hoop ellende bespaard gebleven.
Ik ben boos, soms heel intens verdrietig, en soms schrik ik van hoeveel fouten er zijn gemaakt..
En tegelijkertijd ben ik bang om het onder ogen te zien.
Of het nou onwil was of onkunde dat maakt niks uit, het maakt in iedere geval niks uit voor mijn trauma's.
Niks uit voor de trauma's die ik er door hulpverleners bij heb gekregen, ik noem het een hulpverlening trauma.
Die ik al had door seksueel misbruik van een hulpverlener, en een psychologe zijn vrouw die voor hem loog bij de politie, die ik al had doordat niemand echt naar mij heeft omgekeken.
Mijn uithuisplaatsing en alles wat ik daarin heb mogen lezen aan papierwerk ook zoiets, allerlei stickertjes, labeltjes werden er bij gehaald.
Maar was er nou aandacht voor het echte probleem?
Daar kan ik heel kort over zijn: Nee!
Waar was de aandacht voor mijn hechtingsstoornis en waar was vooral de aandacht voor mijn trauma's en het verdriet wat ik bij me droeg.
Jaren van ellende volgde, ik ben ook goede hulpverleners tegen gekomen in de crisisopvang waar ik de eerste 11 maanden zat, en zoals mijn gezinsvoogdes maar daarna zakte ik af naar alleen nog maar meer ellende en trauma.
In 2014 trof ik een aantal mensen die echt in mij geloofde maar toen was ik al 20 jaar dat is inmiddels zo'n 2 tot 3 jaar geleden, Mensen die ook echt in mij investeerde, mensen die niet zomaar wat deden maar echt mijn welzijn voorop stelde.
Daarvoor zijn er ook een aantal mensen geweest die goede dingen deden, en echt hun best deden, maar over het algemeen is er meer zout in de wond het trauma geflikkerd.
De laatste tijd kom ik er achter in wat voor gestoord milieu ik heb moeten leven ook toen ik al uit huis was, ik kwam ergens terecht waar ik 4 jaar lang emotioneel ben verwaarloosd, een plek met onderdrukking, machtsmisbruik en kindermishandeling, en vol psychische manipulaties.
(Een plek die er aan de buitenkant zo mooi uitziet maar dat niet is.)
Het komt steeds meer binnen dat het echt niet in orde was,
Ik had vorige week een gesprek met mijn psychologe en ik had daarvoor dingen op papier gezet die daar waren gebeurd waar ik last van heb, en ze liet duidelijk merken dat ze me serieus nam, deze week gaan we EMDR doen op zo, n indringende gebeurtenis dus ze stelde een aantal vragen er over, over het beeld, het gevoel erbij en mijn gedachten er bij en het werd me zo duidelijk: Ik voelde me machteloos ( en was ook machteloos.) En het was weer een gebeurtenis waarin ik me niks waard voelde, er werd tenslotte gespeeld met mijn leven.
Ik schreef er dit over:
Een moment,
Jij had de macht over mijn leven.
Mijn gevoel van waarde als persoon nam je af.
Dat was mijn straf.
Straf voor verdrietig zijn.
Ik voelde me machteloos en niks waard.
5 minuten van mijn leven met zo,n grote impact.
De macht die had jij,
Maar jou macht daar van word ik steeds meer vrij.
Therapie om te verwerken, en de schade van mijn zelfbeeld te lijmen.
Vrij zal ik komen van jou!
Terwijl ik deze blog schrijf denk ik: Opengooien of maar blijven zwijgen uit angst?
Ik kies voor het eerste, ik heb al open kunnen zijn naar mijn psychologe dus waarom dit maar niet de wereld in gooien uit angst? Ik kan er ook voor kiezen dit de wereld in te gooien uit respect voor mezelf en uit het feit dat het er mag zijn en om ogen open te laten gaan.
een complimentje voor je lef hoor 
