Lotgenotencontact voor seksueel, psychisch en/of fysiek misbruikte personen

Om reacties te verkrijgen op jouw berichten, raden wij aan om ook op berichten van anderen te reageren om zodoende je aanwezigheid op het forum kenbaar te maken!
Nederland Heelt

LEDEN IN HET NIEUWS

In het kader van het nieuwe vooronderzoek naar mishandeling van kinderen in tehuizen en pleegzorg door commissie Micha de Winter hebben wij een playlist gemaakt van videos waarop leden interviews geven over misbruik en mishandeling, deze zijn nog steeds actueel en kunnen als steunbewijs dienen voor anderen !
Bekijk HIER alle berichten in deze categorie

GASTBLOGS

X (Twitter)

  • Reageren

Contrabande

Anonymous
Gast
Gast

Contrabande Empty Contrabande

Bericht van Gast do 28 jun 2018, 03:13

Drs. J. Solinger over 'bodemloze kinderen'
"Soms blijft het levenslang tobben"
Bron: Reformatorisch Dagblad, 7 november 2003
Tekst: Michiel Bakker
Bodemloze kinderen worden ze genoemd. Jongens en meisjes die in hun vroegste jeugd 
traumatische ervaringen hebben opgedaan, waardoor ze forse psychosociale beperkingen 
hebben. In de justitiële jeugdinrichting Rentray komt psycholoog drs. J. W. Solinger ze 
regelmatig tegen. Hij pleit ervoor deze jongeren niet eindeloos te behandelen, maar ze te 
leren leven met hun handicap. "Het lukt maar weinigen deze kinderen in het gareel te 
houden."
Solinger werkt als behandelcoördinator in het ruim vijftig jaar oude Sophiahuis in Apeldoorn, een 
onderdeel van Rentray. In het huis verblijven gemiddeld elf jongens van 16 tot 23 jaar die te 
maken kregen met een ondertoezichtstelling of een PIJ-maatregel, "een soort jeugd-TBS." Vanuit 
een gesloten inrichting worden ze via het ministerie van Justitie in het Sophiahuis geplaatst, waar 
in een periode van ongeveer een jaar wordt gewerkt aan een begeleide terugkeer in de 
maatschappij. Een aantal jongeren is in de jeugd verwaarloosd. Solinger: "Het is onvoorstelbaar 
hoe verwoestend dat werkt. Als verwaarlozing in een heel vroeg stadium plaatsheeft, kan een 
hechtingsstoornis ontstaan. Dat zie je vaak bij geadopteerde kinderen." Het valt de hulpverlener 
op dat jongeren die in het Sophiahuis worden geplaatst, meestal al een lang traject van 
hulpverlening achter de rug hebben. "De ouders of adoptieouders hebben met veel inzet van 
alles geprobeerd, maar hun moeite heeft vaak weinig zichtbaar resultaat opgeleverd. Intussen 
zijn ze helemaal uitgeput." Solinger merkt dat de opvoeders over het algemeen last hebben van 
een schuldgevoel en het moeilijk vinden de opvoeding uit handen te geven aan Rentray. "Ik zeg 
niet: Dat het niet goed gaat met het kind zal wel aan de ouders liggen. Ik praat ook niet over 
schuld, maar constateer dat ouders en kind er samen niet in zijn geslaagd een goede weg te 
vinden. Soms is het dan het verstandigst de opvoeding toch aan een ander over te laten. Wij 
willen niet concurreren met de ouders, maar hebben evenals zij het belang van het kind op het 
oog."
Stiekem
In de volksmond wordt vaak gesproken over bodemloze kinderen, die geen normale emotionele 
binding met een volwassene kunnen aangaan. In hulpverlenerstermen spreekt Solinger over een 
soort reactieve hechtingsstoornis als gevolg van actieve verwaarlozing. Die kan zich onder meer 
uiten in een geremde vorm, waarbij kinderen heel erg teruggetrokken zijn en weinig contact met 
anderen maken, maar ook ineens enorm agressief kunnen uitvallen. Daarnaast is er een ontremde groep. "Bij vreemden gedragen ze zich heel leuk, thuis zijn het stiekeme kinderen die 
van alles en nog wat uithalen wat niet door de beugel kan. Met de ouders, en met name 
adoptiemoeders, hebben ze vaak een soort haatverhouding waarin ze alles afreageren. Ze 
hebben nauwelijks impulscontrole: doen eerst iets, denken dan pas na. Ook kunnen ze 
voortdurend liegen. Ze hebben geen ontwikkeling van het geweten." Met aandacht en liefde 
kunnen bodemloze kinderen niet omgaan. "Daar worden ze onrustig van. Als ik vlak voor jou ga 
staan, heb je de neiging een stap terug te doen. Normaal gesproken is een intimiteitszone 
ongeveer een armlengte. Alleen intimi mogen daarbinnen komen. Kinderen met een 
hechtingsstoornis hebben een veel wijdere intimiteitszone. Als een ander daar overheen gaat, 
voelen ze zich heel ongemakkelijk. Dus ga niet vlak op zo iemand zitten, maar bewaar afstand.."
Risicosituaties
Tijdens het reïntegratietraject werkt het Sophiahuis niet aan genezing van de stoornis. De 
behandeling is gericht op het aanvaarden van de handicap en het aanleren van vaardigheden om 
daarmee te kunnen omgaan. "Bij degenen die hier komen is zo'n beetje alles misgegaan wat mis 
kon gaan. Er is ook al jarenlang aan hen gesleuteld. Wij kijken niet naar wat we aan de stoornis 
kunnen doen, maar stellen de vraag: Wat heb je nodig om je in de maatschappij te kunnen 
redden met je handicap? Dit gebeurt aan de hand van een gefaseerd systeem waarin de 
jongeren geleidelijk meer verantwoordelijkheden krijgen."
Belangrijk is dat de jongeren risicosituaties herkennen en daarover de baas blijven. "Behalve de 
wetenschappelijke risicotaxatie, die steeds meer toegepast wordt, is het voor het team de kunst 
de essentie van een risicosituatie op te sporen. Sommige jongens die je met veel geld op pad 
stuurt, komen dan met bonnetjes en wisselgeld terug, maar laat niet je auto openstaan, want dan 
gaan ze ermee vandoor. Een ander kun je nog geen stuiver toevertrouwen, maar is heel 
zorgzaam voor kleine kinderen. Jongeren lopen, vooral als ze met verlof naar huis gaan, de kans 
oude 'vrienden', met wie ze delicten hebben gepleegd of met wie ze vroeger in de coffeeshop 
hingen, tegen het lijf te lopen. Ze moeten deze situaties herkennen als mogelijke valkuil. Wat doe 
je ermee? Ga je die jongens uit de weg? Ga je wel naar ze toe? Wat zeg je als ze je uitnodigen 
voor een blowtje, een biertje of een kraakje? Is afgaan, terwijl je nu meer bereikt hebt dan die 
andere gasten, iets waar je je druk om moet maken?" De mentor bespreekt dit soort risico's met 
de jongere. "We zijn eropuit hen zelf de oplossingen te laten bedenken. Zij weten beter dan wie 
ook welke acties of antwoorden afdoende zijn, zonder dat ze afgaan. Vaak merken ze dat de 
reactie: "Nee, daar begin ik niet meer aan", meer respect ontmoet dan ze verwacht hadden. De 
jongens worden op een praktische manier toegerust om met risico's om te gaan of die uit de weg 
te gaan."Arbeidsritme
Het onderhouden van een netwerk krijgt tijdens het reïntegratietraject eveneens de aandacht. 
Ook helpt Rentray bij het zoeken van werk en woonruimte. "Het is belangrijk dat het leven
structuur krijgt. Werk is daarbij een belangrijke factor. Geen werk hebben, betekent haast 
vanzelfsprekend terechtkomen in kringen waarin ellende veroorzaakt wordt", zegt Solinger. Eerst 
leren de jongeren in de interne werkplaats van Rentray een gewoon arbeidsritme vol te houden. 
Dan wordt met behulp van een individuele trajectbegeleider gezocht naar een werkplek waar ze 
arbeidsvaardigheden leren. "Het kiezen van een passende werkplek is uiterst belangrijk. Als het 
werk te moeilijk is, mislukt zo'n avontuur gegarandeerd. Is het te gemakkelijk, dan vervelen ze 
zich snel en mislukt het ook." Zijn bodemloze kinderen in staat in een gewone werkkring te 
functioneren? Solinger: "We nemen de proef op de som en kijken waar het misgaat. Soms lossen 
jongeren problemen op waarvan wij dachten dat ze het niet zouden kunnen. Als ze er met behulp 
van hun trajectbegeleider in slagen werk te vinden, is dat een succeservaring die hen stimuleert: 
Dit kan ik! Daarna kan het ook weer vreselijk misgaan, want wat ze leren, verdwijnt vaak, omdat 
er geen bodem is. Soms moet je ervan uitgaan dat het levenslang tobben blijft. Misschien twee 
stapjes vooruit, één stap terug. Of één stap vooruit, twee stappen terug." Bodemloze kinderen 
zijn op zoek naar spanning, merkt Solinger. "Het gewone, burgerlijke leven met een baan is voor 
hen heel saai. Waarom zou je gaan werken als je in korte tijd voor onvoorstelbare bedragen kunt 
stelen? Toch zeggen de jongens ook tegen elkaar: "Als je lang wilt leven, moet je niet in criminele 
kringen blijven. Dan komt er op een gegeven moment een afrekening." Ondanks hun grote mond 
hebben ze vaak een klein hartje en willen ze uiteindelijk toch het liefst trouwen en kinderen 
krijgen."
Meer vrijheid
De psycholoog noemt het belangrijk dat de jongeren niet alleen leren aanvaarden dat ze een 
handicap hebben, maar vervolgens ook hun eigen verantwoordelijkheid nemen. "Sommigen 
komen daar niet aan toe. Zij zijn er heel goed in hun verantwoordelijkheid telkens weer af te 
schuiven en de schuld voor wat er fout gaat bij een ander te leggen. Vooral voor 
(adoptie)moeders is dat heel moeilijk. Deze kinderen weten ontzettend goed hun moeder een 
schuldgevoel te bezorgen." Zo lang er sprake is van een opvoedingssituatie of een behandeling 
nemen anderen een deel van de verantwoordelijkheid van het kind over. "Wij proberen de 
jongeren meer vrijheid te geven, maar wel zo dat ze die aankunnen. Als iets goed gaat, belonen 
we dat door hen meer verantwoordelijkheid te gunnen. Gaat het fout, dan zijn ze ook zo weer een 
fase terug. Dat is overzichtelijk. De jongeren weten waar ze aan toe zijn. Mensen vragen soms: 
Beloon je op deze manier geen schijnaanpassing? Daar moet je alert op zijn. Je moet 
voortdurend kijken: is dit gedrag echt of niet echt? Steeds bedacht zijn op stiekem gedrag en 
laten merken: Ik heb jou in de gaten." Solinger heeft gezien dat het positief kan werken als 
ouders afstand nemen van hun kind, waardoor dat meer eigen verantwoordelijkheid krijgt. "Ik noem dat wel eens het verlorenzooneffect. Dan gaat een kind denken: Eigenl ijk was het bij m'n 
ouders toch wel heel plezierig. Ik besef dat het loslaten van je kind ontzettend moeilijk is, zeker 
als je als ouders of adoptieouders veel in hem hebt geïnvesteerd. Juist daarin moeten de ouders 
door hulpverlenende instellingen gecoacht worden. Het is de moeite van het proberen waard, al 
kan ik natuurlijk niet garanderen dat het goed uitwerkt."
Normale relatie
Solinger heeft niet de illusie dat de reïntegratieaanpak dé oplossing voor het probleem van 
bodemloze kinderen is. "We hebben hier een beperkte tijd om te werken aan terugkeer in de 
maatschappij. Uitgangspunt van Rentray is dat jongeren bij uitplaatsing een baan en een woning 
hebben gevonden. Natuurlijk hebben we ook mislukkingen, maar uit onderzoek van Rentray blijkt 
dat het met 60 procent het na een jaar nog goed gaat. Een succes van 100 procent zul je met 
deze doelgroep nooit halen."
Anonymous
Gast
Gast

Contrabande Empty Re: Contrabande

Bericht van Gast do 28 jun 2018, 17:31

Sophiahuis Onderdeel van rekkense inrichtingen .

Vanaf 12 jaar wordt er ook geplaatst.

alleen praten we niet over ons eigen desastreus gedrag maar over het gedrag van de kinderen.
en zo gaat het toneelstukje maar door, en zorgen wij voor slachtoffers.
Admin
Admin

Contrabande Oprich10

Registratiedatum : 20-07-13
Reputatie : 3494
Aantal berichten : 4327
Punten : 22007

Contrabande Empty Re: Contrabande

Bericht van Admin do 28 jun 2018, 19:20

Goede bijdrage @Indaba Super  mag die ook gedeeld worden op FB ?

Anonymous
Gast
Gast

Contrabande Empty Re: Contrabande

Bericht van Gast do 28 jun 2018, 20:07

FB 🆒zeker bedankt voor de waardering.
  • Reageren

Het is nu ma 09 dec 2024, 07:54