Het doet me denken aan 2004, toen was ik dakloos en had mijn toevlucht gevonden in een oud verwaarloosd tuinhuisje. Om iets te doen te hebben was ik begonnen met de tuin op te ruimen. Toen het seizoen begon bleken de andere tuinders daar erg blij mee te zijn en als dank kwamen ze me dan ook allerlei plantjes, stekjes en zaadjes brengen om de tuin op te fleuren. Voor mij was dat zo iets onwerkelijks dat ik geen flauw idee had wat me overkwam en hoe ik daarmee om moest gaan. Kon ik dat zomaar aannemen? En de grote vraag en angst die me altijd bezig hield: Wat moet ik daar voor terug doen?
Ik vind het nog steeds moeilijk en onwezenlijk, maar...
Het is een klein zonnestraaltje in een donkere wereld.
