Sinds 1 januari is de Participatie wet van kracht. De bijstand en de Wajong zijn daarin samen gevoegd. Op zich ben ik daar een voorstander van maar vind ook dat er veel meer wetten samengevoegd zouden moeten worden. Je kunt door de bomen het bos niet meer zien, en veel wetten zijn in tegenspraak met zichzelf en/of de grondwet. Wat me natuurlijk het meest irriteert is dat de wetten gebaseerd zijn op "de standaard". Voldoe je niet aan de standaard dan heb je het nakijken. Helaas is het zo dat wij, die binnen het domein Samson vallen, niet aan de standaard kunnen voldoen, net zo min als ook andere groepen mensen. Triest maar waar.
Goed ik heb sinds kort dan toch een bijstandsuitkering en heb dan ook eind december een brief gekregen van de sociale dienst met daarin de nieuwe (en strengere) regeltjes. Ik heb de nieuwe regeltjes naast de brief gelegd die ik eerder gekregen heb en wat blijkt? Die regeltjes zijn precies hetzelfde. Dat wil zeggen dat die participatie wet dus al eerder ingevoerd was. Nu maakt het voor mij niets uit, ik ben al vrijgesteld voor een aantal van die verplichtingen tot oktober 2016 en wie dan leeft....
In ieder geval heeft de hele toestand ervoor gezorgd dat ik geen enkele behoefte meer heb om te participeren. Flinke man of vrouw die mij aan het werk helpt. Het is zelfs de vraag of ik ooit nog iets aan vrijwilligerswerk ga doen. Ik heb heel veel vrijwilligerswerk gedaan naast alle andere dingen, maar zolang ik buiten het "systeem" blijf vallen heb ik daar weinig zin in. Het geeft in ieder geval een beetje rust.
Zolang als ik me kan herinneren heb ik getracht te kunnen "voldoen", in de hoop ooit eens binnen het "normale" spectrum te vallen. IJdele hoop, zoals zoveel dingen ijdele hoop gebleken zijn. Het geeft me een bittere nasmaak.
Participatiewet, er is niets nieuws onder de zon: Hoe krijg je mensen zover dat ze absoluut niet meer willen participeren?
Ergens in 2004 vond ik het Dac. Dag activiteiten centrum. Toen mocht je daar nog gewoon naar binnen lopen en deelnemen. Ik heb dat gedaan en tot mijn stomme verbazing liepen daar heel veel mensen rond die allemaal lamgeslagen waren. Mensen veelal onder de medicijnen. Dummy's, geen greintje initiatief meer, moegestreden, zij hadden zich neergelegd bij de uitzichtloze situatie. Onbegrijpelijk vond ik het: Je vocht toch door voor je eigen bestaan? Je legde je daar toch niet zomaar bij neer? Het Dac was niet de enige plaats waar ik dit tegen kwam, ook onder de daklozen, de junks en bij (sommige) asielzoekers zag ik precies hetzelfde.
De participatiewet is nog steeds repressief; "Pas op, wij zijn nog veel strenger". Ik wil graag een nieuwe eettafel, maar als ik mijn eettafel op marktplaats zet om hem te verkopen om zo geld te krijgen voor een nieuwe tweedehands tafel kan dat gezien worden als inkomsten en kan ik daardoor gekort worden op mijn uitkering. Hoe bont kun je het maken?
Om een lang verhaal kort te maken: Tegenwoordig behoor ik bij de groep uitzichtlozen, de onrendabelen, de afgeschrevenen. Natuurlijk behoor ik daar al een leven lang toe, alleen heb ik het nooit toe willen geven. Nu wel.
Ik ben een paria, een klaploper, een nietsnut, een achterlijke, een idioot. Het zij zo. Ik hoef in ieder geval niet meer mijn best te doen om te kunnen voldoen aan een systeem dat mij buitensluit.
