Hoe kan het dat ik de regie weer totaal kwijt raakte? Ik voel mezelf zo onnozel, zo stom.
Wat is er gebeurd?
Voor de hoorzitting raakte ik volslagen in paniek. Ik wilde graag een steuntje in de rug en vroeg ruim 2 maanden van te voren bij het Leger des Heils of zij een vrijwilliger voor mij hadden om met me mee te gaan. Ongeveer 2 weken voor de hoorzitting kreeg ik de naam door van degene die met me mee zou gaan. Ik wilde eerst een kennismakingsgesprek, maar uiteindelijk bleek daar door omstandigheden geen tijd voor te zijn en dus ben ik alleen naar de hoorzitting gegaan. En dat viel gelukkig alles mee.
Maar de dame die in eerste instantie mee zou gaan stuurde me een sympathiek mailtje; mocht ik in de toekomst behoefte hebben aan ondersteuning dan kon ik contact met haar opnemen. Omdat het nog steeds voor de hoorzitting en ik nog steeds in paniek was ben ik daar op ingegaan en voelde wel voor een kennismakingsgesprek. Gisteren was het dan zover. Zij stond voor mijn deur en vroeg al gelijk of haar collega er al was. Haar collega?? Ja, die zou ook komen, ik wist van niets, maar het kennismakingsgesprek was ineens veranderd in een intakegesprek en zit ik in een hulpverleningsmolen.
Ja, dat was helemaal niet de bedoeling, maar ik ben dan zo overdonderd dat ik niet meer adequaat kan reageren.
Hoe ben ik daar in godsnaam in terecht gekomen? Ik vroeg om een vrijwilliger die met me mee kon gaan naar de hoorzitting als steuntje in de rug en eindig in een professionele hulpverlening???!!!
Ik heb dit onmiddellijk stopgezet want hier zit ik niet op te wachten. Maar toch voel ik me zo ontzettend naïef en stom; hoe heeft me dit kunnen gebeuren?
Trijntje
Wat is er gebeurd?
Voor de hoorzitting raakte ik volslagen in paniek. Ik wilde graag een steuntje in de rug en vroeg ruim 2 maanden van te voren bij het Leger des Heils of zij een vrijwilliger voor mij hadden om met me mee te gaan. Ongeveer 2 weken voor de hoorzitting kreeg ik de naam door van degene die met me mee zou gaan. Ik wilde eerst een kennismakingsgesprek, maar uiteindelijk bleek daar door omstandigheden geen tijd voor te zijn en dus ben ik alleen naar de hoorzitting gegaan. En dat viel gelukkig alles mee.
Maar de dame die in eerste instantie mee zou gaan stuurde me een sympathiek mailtje; mocht ik in de toekomst behoefte hebben aan ondersteuning dan kon ik contact met haar opnemen. Omdat het nog steeds voor de hoorzitting en ik nog steeds in paniek was ben ik daar op ingegaan en voelde wel voor een kennismakingsgesprek. Gisteren was het dan zover. Zij stond voor mijn deur en vroeg al gelijk of haar collega er al was. Haar collega?? Ja, die zou ook komen, ik wist van niets, maar het kennismakingsgesprek was ineens veranderd in een intakegesprek en zit ik in een hulpverleningsmolen.
Ja, dat was helemaal niet de bedoeling, maar ik ben dan zo overdonderd dat ik niet meer adequaat kan reageren.
Hoe ben ik daar in godsnaam in terecht gekomen? Ik vroeg om een vrijwilliger die met me mee kon gaan naar de hoorzitting als steuntje in de rug en eindig in een professionele hulpverlening???!!!
Ik heb dit onmiddellijk stopgezet want hier zit ik niet op te wachten. Maar toch voel ik me zo ontzettend naïef en stom; hoe heeft me dit kunnen gebeuren?
Trijntje