van 
Geen wortels (onveilige hechting)Deze blog gaat over geen veilige basis hebben gehad in een gezin.
Veel mensen met een complex vroegkinderlijk trauma hebben geen veilige basis gekend.
Je kunt denken aan mensen die slachtoffer zijn geworden van seksueel misbruik, verwaarlozing, fysieke en geestelijke mishandeling, en combinaties hiervan.
Ook ik zelf heb geen veilige basis gekend, en heb hierdoor oa dus ook een complex vroegkinderlijk trauma, en een hechting stoornis.
Ervaringen van het kind (en de omstandigheden waarin het zich bevindt) hebben grote invloed op het ontwikkelingsproces. Zonder in detail te treden: een gezonde ontwikkeling van een kind tot veilige gehechtheid hangt neurofysiologisch samen met het vormen van veel heen-en-weergaande verbindingen tussen de verschillende hersenstructuren.
Ik noem hier met name de hersenstam, die de fysiologische processen regelt, de amygdala, ook wel het angstcentrum genoemd, het limbische systeem (dit is het domein van het ‘voelen’ en de psychologische behoeften) en de prefrontale cortex, waar het denk- en oordeelsvermogen zich bevindt.
Het vermogen tot zelfreflectie en mentaliseren – het vermogen om op coherente wijze over ervaringen te reflecteren vraagt om een voldoende integratie van deze hersengebieden. Door angst voortkomend uit beschadigende jeugdervaringen:
zoals verwaarlozing;
misbruik;
agressie;
opgroeien bij getraumatiseerde ouders;
ouders met psychische stoornissen;
ontwikkelen de hersenen van het opgroeiende kind zich anders:
Wanneer er sprake is van onveilige gehechtheid, zal het kind en de latere volwassene, meestal onbewust, diep vanbinnen bang zijn. In neurofysiologische termen: een overprikkelde amygdala bezitten. Gedrag dat hieruit voortkomt heeft allerlei kenmerken die geassocieerd kunnen worden met angst en onveiligheid:
faalangst;
fobieën;
nachtmerries;
tandenknarsen;
agressie;
subassertief gedrag;
weerstand;
hyperactiviteit.
Aangezien een normale reactie op feitelijk gevaar vechten of vluchten is (de fight-or-flight-reaction), zie je deze in alle gedragskenmerken terug.
Dit is een stukje theorie uit de pyschologie, ik ga nu vooral schrijven over mijn ervaringen met dit onderwerp.
Ik ben zelf opgegroeid in een gezin, Moeder pyschisch ziek, broer een spierziekte, een vader die me fysiek en verbaal heeft mishandeld, en incest met me heeft gepleegd, en waar mijn basis behoefden werden verwaarloosd, kortom een gezin waarin ik geen veilige basis heb gehad en dat is iets waar ik tot op heden nog heel veel last van heb.
Zo heb ik een achterstand ontwikkeld op emotioneel en sociaal gebied.
En heb ik een hechtingstoornis, persoonlijkheid stoornis en vroegkinderlijk trauma door mijn verleden. En zo heeft mijn verleden nog een aantal gevolgen.
Ik heb door mijn trauma's leerproblemen gehad op mijn scholen waar ik op heb gezeten en een ontwikkelings achterstand opgelopen doordat mijn brein alsmaar bezig was met overleven en daardoor er simpelweg geen ruimte was voor andere dingen.
Er bestaan 4 soorten van hechting waarvan 3 er onveilig zijn, maar ook is het mogelijk dat iemand van bepaalde combinaties last heeft van onveilige hechting stijlen.
Onveilige hechting
Onveilige hechting ontstaat als de ouder zelf minder goed in staat is om zijn eigen emoties te reguleren en zelf ontregeld raakt bij een confrontatie met de emoties van het kind. Er zijn drie soorten onveilige hechting.
1. Angstig-ambivalente of aanklampende gehechtheid
De ouder neemt de emotie van het kind over: kind angstig ⟶ ouder angstig ⟶ kind nog angstiger. Het gevoel escaleert wat een langere periode van ontregeling met zich meebrengt. Wiens emotie van wie is, is niet duidelijk.
Het kind blijft afhankelijk wat ten koste gaat van de exploratie van zijn omgeving en van zijn autonomie. Er is sprake van onderregulatie: men reguleert niet zelf en klampt aan bij de ander.
2. Angstig-vermijdende of gereserveerde gehechtheid
De ouder is gewend om eigen emoties te negeren of af te doen als aanstellerij. Deze ouders zullen te weinig reageren op signalen van ontreddering van hun kind. Een kind dat niet huilt als het pijn heeft, wordt als makkelijk ervaren maar dit kind heeft al geleerd dat in nood niet op steun of troost gerekend kan worden.
Autonomie en zelfredzaamheid heeft al de overhand genomen ten koste van de hechting. Er is sprake van overregulatie: men reguleert teveel en neemt afstand van de ander.
3. Gedesorganiseerde gehechtheid
De ouders zijn een bron van angst; het zijn ouders die agressief, verwaarlozend en vooral onvoorspelbaar zijn. Het kind kan geen eenduidig innerlijk werkmodel ontwikkelen; ze blijven innerlijke representaties houden van hulpeloosheid aan de ene kant en vijandigheid aan de andere kant. Het kind heeft geleerd dat anderen niet beschikbaar zijn en heeft ook niet geleerd om zijn eigen heftige emoties te reguleren.
De dingen waar ik vooral last van heb door mijn onveilige basis:
Ik heb moeite met veilige relaties aangaan, Ik wil het wel maar altijd is er de angst voor afwijzing en verlating.
Een laag zelfbeeld.
Ik draag een best wel diepe eenzaamheid bij me.
Me snel afgewezen voelen ( ook al word ik niet afgewezen)
Ik vind het eng als mensen te dichtbij bij me komen.
Ik heb moeite met mijn eigen emoties te reguleren en met de emoties die er zijn in het contact met andere.
Ik vind het vaak dan ook erg lastig het gebrek aan veilig basis hebben gehad.
Maar met dit onderwerp ben ik nu o.a. bezig in therapie.
Wat ik wel probeer mezelf in het hier nu een basis te geven zodat ik kan leren hoe ik met heftige emoties om kan gaan, en kan leren mij te verbinden met mensen, en kan leren me veilig en in contact te voelen. En herstellen of leren omgaan met hechting is niet onmogelijk, ik geloof er in dat er een moment komt waarop ik beter er mee om kan gaan.
BRON: onthecht.wordpress.com
