Empatisch vermogen - Aangeboren of aangeleerd?
Mensen die als kind mishandeld zijn kunnen opvallend hoog scoren op de schaal van empatisch vermogen. Bekender is het dat mensen die als kind mishandeld zijn vaak vervallen in hetzelfde gedrag. Vaak belanden zij in de prostitutie, het criminele circuit, ze doen het slechter op school en in de maatschappij. Het is stigmatiserend en dat maakt me kwaad: Er is ook een groep mensen die na kindermishandeling “normaal” functioneert, alleen wordt daar weinig aandacht aan besteed.
Hoog scoren op de schaal van het empatische vermogen na een jeugd gekenmerkt als uitermate slecht, is voor mij een logica; als kind in een bedreigende situatie zal je heel goed de situatie in moeten schatten. Je ontwikkelt dan alle antennes die maar mogelijk zijn. Omdat je vaak niet weet waar, wanneer of van wie de dreiging nu weer uitgaat, ben je in een constante staat van paraatheid. Het is een overlevingsmechanisme. Hoe langer de situatie duurt en hoe meer dreiging je ervaart zullen die antennes ook steeds verder reiken. Het wordt een automatisme. Je bent je er niet van bewust en ook als de dreiging afneemt of verdwijnt blijven die antennes uitstaan.
Empatisch vermogen is natuurlijk prima, maar hoog (of heel laag) scoren is niet zo best. Heel hoog scoren kan ertoe lijden dat je jezelf totaal wegcijfert. Mensen die het als overlevingsmechanisme hebben gecultiveerd hebben vaak geen of weinig gevoel van eigenwaarde en zijn vooral gericht op de ander, dienstbaar aan de ander om erger te vermijden. (Waar dan weer misbruik van gemaakt kan worden en zo blijf je rondcirkelen.) Als je merkt dat je succes hebt met het empatische vermogen is het een kleine stap om je daar op te storten en verder uit te bouwen.
Zelf heb ik dat heel enthousiast gedaan. Onbewust weliswaar maar toch. Naarmate je meer positieve reacties krijgt, hoe leuker het ook wordt. Ik heb er ook veel plezier aan beleeft: Ik voelde mezelf groeien; ik kon iets wat “normale” mensen niet konden; me verbinden met soms totaal onbekende mensen. Voor mijzelf noem ik dat “lopen op een ander matrix”. Het is een kleine moeite om een Jomanda, een Char of 1 van de bekende anderen “spirituele goeroes” te zijn.
Ik wil daar niemand mee beledigen, sommigen doen zeker goed werk. Maar voor mij werkte het niet. Ik had er geen enkele controle over en was me niet bewust van wat er gebeurde. Ik werkte toen in de thuiszorg; ik kreeg steeds meer van de notoire klagers, die nooit klaagde wanneer ik daar geweest was. Dat was geen probleem maar soms kreeg ik schrikreacties van mensen die vroegen wat ik deed terwijl ik gewoon de normale handelingen verrichtte, of mensen die vroegen: “hoe weet je dat ik daar pijn heb” als ik ergens mijn hand legde.
Nu is het normaal om verbonden te zijn met je dochter, ook als zij aan de andere kant van de wereld is. Mijn dochter zat in Australië een jaartje backpacken. We hadden al een tijdje niets van haar vernomen en haar vader maakte zich zorgen. Ik lag al in bed en slaapdronken vertelde ik hem dat een mailtje van haar om 2 uur zou komen. De volgende ochtend was hij behoorlijk pissig: hij had tot half 3 ‘s nachts zitten wachten op haar mailtje en dat kwam niet, dus ik moest dat ontgelden. Toch had ik gelijk: s middags om 2 uur kwam haar mailtje aan. Dat was geen toeval, mocht iemand dat denken. Dit soort dingen volgden elkaar in rap tempo op.
Na een aantal van dit soort en andere gebeurtenissen besefte ik dat dit niet deugde. Het was een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van mensen. Daarvoor moest ik eerst weten waar het vandaan kwam, dat was niet 1 2 3 duidelijk en moest ik daarvoor ver teruggaan, toen bleek het 1 van mijn overlevingsmechanisme te zijn, samen met het vermogen om mijn lichaam te verlaten. Nu heb ik al mijn antennes teruggetrokken en me zo veel mogelijk verankerd in mijn lichaam. Het leeft een stuk rustiger omdat ik me niet meer druk hoef te maken over/voor anderen. Het is een tijdlang leuk geweest maar niet iets wat ik wilde. Ik ben een stuk egoïstischer geworden. Het bevalt me prima.
Mensen die als kind mishandeld zijn kunnen opvallend hoog scoren op de schaal van empatisch vermogen. Bekender is het dat mensen die als kind mishandeld zijn vaak vervallen in hetzelfde gedrag. Vaak belanden zij in de prostitutie, het criminele circuit, ze doen het slechter op school en in de maatschappij. Het is stigmatiserend en dat maakt me kwaad: Er is ook een groep mensen die na kindermishandeling “normaal” functioneert, alleen wordt daar weinig aandacht aan besteed.
Hoog scoren op de schaal van het empatische vermogen na een jeugd gekenmerkt als uitermate slecht, is voor mij een logica; als kind in een bedreigende situatie zal je heel goed de situatie in moeten schatten. Je ontwikkelt dan alle antennes die maar mogelijk zijn. Omdat je vaak niet weet waar, wanneer of van wie de dreiging nu weer uitgaat, ben je in een constante staat van paraatheid. Het is een overlevingsmechanisme. Hoe langer de situatie duurt en hoe meer dreiging je ervaart zullen die antennes ook steeds verder reiken. Het wordt een automatisme. Je bent je er niet van bewust en ook als de dreiging afneemt of verdwijnt blijven die antennes uitstaan.
Empatisch vermogen is natuurlijk prima, maar hoog (of heel laag) scoren is niet zo best. Heel hoog scoren kan ertoe lijden dat je jezelf totaal wegcijfert. Mensen die het als overlevingsmechanisme hebben gecultiveerd hebben vaak geen of weinig gevoel van eigenwaarde en zijn vooral gericht op de ander, dienstbaar aan de ander om erger te vermijden. (Waar dan weer misbruik van gemaakt kan worden en zo blijf je rondcirkelen.) Als je merkt dat je succes hebt met het empatische vermogen is het een kleine stap om je daar op te storten en verder uit te bouwen.
Zelf heb ik dat heel enthousiast gedaan. Onbewust weliswaar maar toch. Naarmate je meer positieve reacties krijgt, hoe leuker het ook wordt. Ik heb er ook veel plezier aan beleeft: Ik voelde mezelf groeien; ik kon iets wat “normale” mensen niet konden; me verbinden met soms totaal onbekende mensen. Voor mijzelf noem ik dat “lopen op een ander matrix”. Het is een kleine moeite om een Jomanda, een Char of 1 van de bekende anderen “spirituele goeroes” te zijn.
Ik wil daar niemand mee beledigen, sommigen doen zeker goed werk. Maar voor mij werkte het niet. Ik had er geen enkele controle over en was me niet bewust van wat er gebeurde. Ik werkte toen in de thuiszorg; ik kreeg steeds meer van de notoire klagers, die nooit klaagde wanneer ik daar geweest was. Dat was geen probleem maar soms kreeg ik schrikreacties van mensen die vroegen wat ik deed terwijl ik gewoon de normale handelingen verrichtte, of mensen die vroegen: “hoe weet je dat ik daar pijn heb” als ik ergens mijn hand legde.
Nu is het normaal om verbonden te zijn met je dochter, ook als zij aan de andere kant van de wereld is. Mijn dochter zat in Australië een jaartje backpacken. We hadden al een tijdje niets van haar vernomen en haar vader maakte zich zorgen. Ik lag al in bed en slaapdronken vertelde ik hem dat een mailtje van haar om 2 uur zou komen. De volgende ochtend was hij behoorlijk pissig: hij had tot half 3 ‘s nachts zitten wachten op haar mailtje en dat kwam niet, dus ik moest dat ontgelden. Toch had ik gelijk: s middags om 2 uur kwam haar mailtje aan. Dat was geen toeval, mocht iemand dat denken. Dit soort dingen volgden elkaar in rap tempo op.
Na een aantal van dit soort en andere gebeurtenissen besefte ik dat dit niet deugde. Het was een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van mensen. Daarvoor moest ik eerst weten waar het vandaan kwam, dat was niet 1 2 3 duidelijk en moest ik daarvoor ver teruggaan, toen bleek het 1 van mijn overlevingsmechanisme te zijn, samen met het vermogen om mijn lichaam te verlaten. Nu heb ik al mijn antennes teruggetrokken en me zo veel mogelijk verankerd in mijn lichaam. Het leeft een stuk rustiger omdat ik me niet meer druk hoef te maken over/voor anderen. Het is een tijdlang leuk geweest maar niet iets wat ik wilde. Ik ben een stuk egoïstischer geworden. Het bevalt me prima.