van 
Traumaverwerking.
Na kindermishandeling en op late leeftijd.
Hoe doe je dat?
Daar is geen eensluidend antwoord op te geven. Iedereen doet dat op zijn eigen manier, zijn eigen tijd en in zijn eigen volgorde. Geen 2 mensen zijn hetzelfde. Ieder is zijn eigen unieke persoon met eigen persoonlijkheid, eigen karakter, eigen aanleg. Een gebeurtenis die bij de één een trauma oplevert doet dat bij een ander niet en andersom. Kortom je hebt een grote diversiteit en intensiteit.
Toch zijn er een aantal dingen die gelden voor de meeste mensen.
Traumaverwerking na kindermishandeling begint bij jezelf. Met bewustwording, je bent vastgelopen/ wil niet meer op deze manier doorgaan met je leven of er gebeuren dingen die je absoluut niet meer wil, maar waar je geen controle over hebt. Ze overkomen je. Dan wordt het zaak om aan het werk te gaan. Waar komt dit vandaan? Wat is er allemaal gebeurd in je leven dat dit veroorzaakt? Soms zijn dat bewuste vragen, vaak ook overvalt het je.
Traumaverwerking na kindermishandeling betekent ook dat je jezelf leert vergeven. Je hoeft de daders niet te vergeven, maar wel jezelf. Hé, waarom zou ik mezelf moeten vergeven? Het is mij toch aangedaan? Ja, het is jou aangedaan, vaak al lang geleden, het is voorbij. Maar JIJ hoeft het gedrag dat je noodgedwongen eigen hebt gemaakt niet in stand te houden. Het was nuttig als kind maar nu belemmert het je. Vaak val je onbewust terug in het gedrag van het kind wat je eens was. Trauma gerelateerd gedrag. Als kind heb je niet de juiste tools meegekregen om met vervelende gebeurtenissen om te gaan, je was machteloos, bang, wanhopig, boos, radeloos, eenzaam. Je kon er geen kant mee op en automatisch komt er een oerinstinct naar boven: het overlevingsgedrag. Nu als volwassene heb je de mogelijkheid om daar naar te kijken. Is dat gedrag nu nog behulpzaam of belemmert het je nu misschien? Is dat het gedrag van een volwassene of het gedrag van een in het nauw gedreven kind? Leer het gedrag te (h)erkennen, de achtergrond van dit gedrag te (h)erkennen en het om te zetten naar een volwassenperspectief.
Laat je niet uit het veld slaan als het een keer mis gaat. Het zal nog wel vaker misgaan, het is vaak twee stappen vooruit en weer eentje achteruit, maar alle keren dat het weer mis gaat geeft je ook de mogelijkheid om weer iets te overwinnen. Gebruik elke hulp die je nodig hebt en die je krijgen kunt. God weet dat je dat nodig hebt. Het is niet niks om de opgelopen trauma’s te verwerken. Door alle shit ellende moet je weer een keer heen. Je moet het voelen beleven ervaren; hoe was dat als kind? Alle opgekropte emoties komen los en dat moet eruit. Het is zeker geen makkelijk proces. Het brengt veel pijn angst en onzekerheid met zich mee. Kinderlijk ( niet verwarren met kinderachtig) gedrag is normaal in het verwerkingsproces. Net zo goed als heftige boosheid, diepe angst en bergen verdriet. Maar nu kun je er iets mee doen, als kind niet en stopte je het vaak weg. Besef dat het verleden tijd is en allemaal niet nu gebeurd. Je hebt het allemaal al een keer als kind overleefd, dus als volwassene kun je dat zeker.
Traumaverwerking is ook een rouwproces, je doorloopt alle stadia; ontkenning, woede, verdriet, angst. Daarnaast ook nog de schaamte en vaak het schuldgevoel, pijn fysiek en emotioneel. Dit wisselt ook per persoon en per dag. Wat het proces nog verzwaard is dat vaak je omgeving en ook de hulpverlening vol onbegrip reageert. Het is vaak moeilijk om een goede hulpverlening te vinden. Geef niet op, blijf zoeken. Als het proces eenmaal op gang gekomen is laat het zich niet meer stoppen is mijn ervaring. Je kunt je herinneringen niet meer verstoppen achter allerlei façades. Er wordt geen aan en uit knop bij geleverd.
Traumagedrag heeft 3 belangrijke reacties: Vluchten, vechten en bevriezen. Het is zaak om die spiraal te doorbreken want anders zullen de angst, woede, verdriet, schaamte, schuldgevoel,enz. zich tegen jezelf keren. Het moet geuit worden allemaal.
Traumaverwerking is iets wat je zelf doet, maar niet alleen. Je hebt daar hulp bij nodig.
Laat niet je trauma’s jouw leven bepalen, omarm het zwaar beschadigde kind in jou, troost het liefdevol en met geduld en laat het kind-in-jou bestaan zonder dat het trauma gerelateerde gedrag overheerst. Zodat jij als de volwassene de regie kan en mag gaan voeren in jouw leven.
Littekens blijven en er zullen ook situaties zijn waarvoor je “allergisch” blijft en waar je heftiger op kan reageren dan mensen die het niet meegemaakt hebben. Dat is niet erg zolang het maar niet je leven beheerst.
en heel herkenbaar, met een hoog inspiratiegehalte hoor, dank je wel voor het delen 
