van Nadat me was verteld dat wat ik had meegemaakt ook sexueel misbruik is, nam ik zo’n 8 jaar geleden voor het eerst een kijkje op de site van Nederland heelt. Ik zocht hier bevestiging van wat hulpverleners me vertelden én contact met mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Ik heb een paar verhalen van anderen gelezen en ben niet meer teruggekomen op deze site. Want wat hen was overkomen, dat was allemaal zoveel erger dan mijn ervaringen. Al dat geweld en dwang. Wat voor recht had ik om in deze omgeving te zijn en mee te praten? Er was overigens niemand hier die mij dat gevoel gaf. Ik had zelf die conclusie getrokken.
Eindelijk, na veel therapie en bewustwording, ben ik in staat om te zien wat het met mij gedaan heeft. Secundair trauma noemde mijn psycholoog dat. Wellicht kan mijn verhaal andere “minder heftige” gevallen laten beseffen wat het met je leven kan doen en hoop ik eigenlijk ook nog een beetje op lotgenotencontact met diegenen.
Mijn eerste ervaring was op 8-jarige leeftijd met een man van ongeveer 45 jaar. Ik logeerde bij oma en was met een paar vriendinnetjes in een parkje aan het spelen. De man in kwestie knoopte een gesprekje met ons aan. Na een tijdje nodigde hij ons uit om op een bankje te komen zitten. Ik zat direct naast hem en hij legde zijn jas over onze benen “om warm te blijven”. M’n vriendinnetjes wilden ook onder de jas, maar hij negeerde dat. Ik vond het heerlijk dat ik “speciaal” was. Dat kende ik niet zo van huis uit. Maar wat hij onder die jas deed, daarvan voelde ik wel dat het niet in de haak was, maar ik wilde ook dat gevoel van speciaal zijn niet kwijt. Ik liet het gebeuren. Hij vroeg nog of ik met hem mee ging, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan. Op weg naar oma vertelde ik een vriendinnetje wat er was gebeurd en haar reactie was: “Waarom ben je dan niet weggelopen”? Als je 8 bent, dan heb je niet die bewustwording die ik nu heb en vond ik het inderdaad erg stom van mezelf en schaamde ik me: Over zulke gebeurtenissen kun je voortaan beter je mond houden als je je niet hebt verweerd.
De tweede ervaring was met een oudere buurjongen. Zijn jongere broertje was mijn beste vriend en ik logeerde daar. Ik was een jaar of 10. Hoe we met z’n tweeën in die garage terechtkomen weet ik niet meer, maar hij begon mij daar te zoenen, mij te betasten en liet mij hem betasten. Weer geen geweld of dwang, maar ik kreeg aandacht van iemand die me eerder niet zag staan. Daar was ik als kind blijkbaar erg gevoelig voor. Het is nog tweemaal gebeurd, eenmaal in hun gezamenlijke slaapkamer waar m’n vriendje lag te slapen en een keer mocht ik achter op de brommer mee naar een stil plekje in de natuur. Daarna heb ik gezegd dat ik niet meer wilde en het stopte. Maar de aandacht stopte ook. Mijn les hieruit was nogmaals: sex is aandacht.
Tot dan was het allemaal nog handwerk en lichamelijk pijnloos tot de derde gebeurtenis. Ik was 11 en was al tijden verliefd op een populaire jongen van 15. Toen hij mij eindelijk zag staan was ik zo vereerd. Echter na een uurtje zoenen wilde hij een stiller plekje opzoeken en mij ontmaagden. In eerste instantie wilde ik niet maar hij zou het uitmaken als ik niet meedeed. En ik wist inmiddels hoe waar dat was: Geen sex is geen aandacht. En ik stemde in. Door m’n zenuwen, te jonge leeftijd en zijn onbeholpenheid was het een vreselijke ervaring en ben ik dagen in shock geweest. Maar erover praten deed ik niet uit schaamte. Ik had toch ingestemd.
Met die lessen ben ik mijn puberteit ingegaan. Ik deed het bijna met iedereen die wat aandacht aan me schonk want ja, sex is aandacht. Ik kwam in de meest vreemde (sexuele) situaties terecht door coma-zuipen en alle harddrugs die ik innam om de nare gevoelens die ik had maar niet te voelen. In veel gevallen is daar ook flink misbruik van me gemaakt. Penetratie deed altijd pijn door een lichte vorm van vaginisme, maar ik dacht dat dat erbij hoorde. Even op je tanden bijten, het is zo voorbij.
Tot "op m’n tanden bijten" niet meer vol te houden was. Mijn vaste vriend in die tijd verweet het me dat ik geen sex meer wilde en dat hij zo wel gedwongen werd om vreemd te gaan. Dus ik moest wel naar de huisarts.
Die had wel door dat het psychisch was en stuurde me naar een maatschappelijk werkster. Die vroeg na 3 gesprekken: "Wat doe je hier? Je wordt niet misbruikt, niet mishandeld. Ik kan niks voor je doen.” Ik had zelf die gebeurtenissen al ingedeeld als “eigen schuld, dikke bult” en iets om je over te schamen, dus heb haar deze ervaringen dan ook niet verteld. Maar door haar reactie ben ik pas 15 jaar later weer professionele hulp gaan zoeken, toen ik echt niet meer door kon in het leven.
Ik ben tweemaal burnout geraakt, en had terugkerende depressies. Hoe kan dat nu? Ik heb toch een gelukkige jeugd gehad, ik had het financieel op orde, ik had een lieve familie, ik was mooi, intelligent, had geen slechte baan, eigenlijk alle ingrediënten voor een succesvol leven. Maar ik trok me steeds verder terug in mijn eigen wereldje. Ik was na mijn werk bijna altijd alleen. Als de eenzaamheid me overviel, zocht ik op datingsites aandacht en sprak dan ook vaak af. Dat resulteerde eigenlijk altijd wel in sex, hoe vaak ik me ook voor heb genomen om het niet te doen. Ik zei het al in de chat voordat we afspraken, zodat ze niet met valse verwachtingen zouden komen. En toch gebeurde het dan. Mijn eigenwaarde was op een totaal nulpunt, ik was niks anders meer dan een gebruiksvoorwerp in contact met mannen. Wat had ik ze tenslotte meer te bieden? De mannen wilden ook meestal niet nog een keer afspreken en dat zag ik als bevestiging van mijn waardeloosheid.
Tot ik Mark (fictieve naam) tegenkwam. In eerste instantie rende ik hard van hem weg. Hij zag en voelde veel te veel wat er achter mijn masker zat en wat als hij besefte wat een vieze slet en waardeloos mens ik was? Dan zou ik misschien de laatste mensen in mijn leven ook nog verliezen als dat bekend werd. Toch heb ik hem later zelf weer opgezocht, want er was iets in mij dat besefte dat ik zo niet door kon gaan en dat hij misschien toch wel kon helpen. Mark hielp mij met praten over gevoelens, en hielp met durven voelen wat er echt in mij leefde en daar eerlijk en open over te zijn.
Na anderhalf jaar praten kwam eindelijk het moment dat ik hem over al deze gebeurtenissen durfde te vertellen. Na mijn verhaal bleef het even stil. Ik kon Mark zijn gezicht niet zien, want het was donker. Ik zette me al schrap omdat ik verwachtte dat hij me weg zou sturen, uit zou lachen, of nog erger, me gelijk zou geven dat het m’n eigen schuld was. Maar dat kwam niet. Er was alleen maar ontzetting in zijn reactie. Dat ik nog een kind was en dat niemand het ook maar in z'n hoofd had moeten halen om dit met een kind te doen. Wat het kind ook zelf doet. Mark zei letterlijk: “Al zou er een mooi, vroegrijp meisje van 11 naakt voor me zitten die me smeekt seks met haar te hebben. Ik zou er niet eens over nadenken!”
Dat was natuurlijk de beste reactie die hij had kunnen geven. Maar het zette mijn leven compleet op z’n kop. Alles wat ik tot dan toe had geloofd, werd in een ander licht gezet. Ik ging op zoek naar lotgenoten online, en ik kwam alleen maar verhalen tegen van zware gewelds- en dwang-ervaringen. Daar voelde ik me niet thuis en gedesillusioneerd liet ik het er maar bij zitten. Na 2 jaar ben ik wederom burnout geraakt en in een diepe depressie weg gezonken. Ik ben een half jaar voltijd in een psychiatrische kliniek opgenomen en daarna nog een half jaar 2 dagen per week in diezelfde kliniek geweest. Zelfs daar heb ik er weinig over gepraat, en ze hebben het gevoel dat ik er zelf ook schuld aan had niet weg kunnen nemen. Bovendien zaten daar ook mensen die het toch allemaal veel erger hadden meegemaakt. Ook de 3 jaar daarna dat ik tweewekelijks 1 op 1 met een psycholoog praatte, bleef het een lastig onderwerp, wat ik liefst vermeed.
Toch zijn er toen zaadjes geplant voor heling en durf ik er steeds meer mee naar buiten te komen. Ik zal de mensen die dit met mij hebben gedaan waarschijnlijk nooit aan de schandpaal nagelen. Het is allemaal verjaard, of ik heb geen signalement, of het is geen duidelijk strafbaar delict. Daarnaast vind ik de “vergrijpen” daar niet erg genoeg voor, ondanks het hele MeToo-gebeuren van de afgelopen jaren. Een beweging die ik dankbaar ben voor de verandering in de maatschappelijke bewustwording, maar waar ik me toch ook niet helemaal in kan vinden. Ik kan nog wel begrip opbrengen voor de tegenpartij, omdat ik ook echt niet duidelijk ben geweest.
De jongen in mijn tweede verhaal heeft een jaar of 15 geleden contact gezocht via facebook. Ik negeerde zijn vriendschapsverzoeken, want ik wilde helemaal geen contact met hem. Tot mijn zus aan mij vroeg waarom ik geen vrienden met hem wilde zijn. Hij had aan haar gevraagd wat er aan de hand was. Omdat ik haar dit allemaal niet wilde vertellen, heb ik hem geaccepteerd. Hij heeft me een persoonlijk bericht gestuurd waarin hij vroeg hoe het was en dat zo’n lief, klein meisje toch wel een mooie vrouw is geworden. Na de eerste walgingsreactie waarbij ik de laptop door de kamer heb gesmeten, heb ik hem geschreven dat hij me met rust moest laten, en dat hij destijds beter had moeten weten. Hij schreef nog heel netjes terug dat hij het erg vond om te horen dat ik daar nog zo’n last van had en dat hij me met rust zou laten. Voor mij een duidelijk signaal dat hij zich van geen kwaad bewust was.
Onze maatschappij zou zich meer mogen focussen op de opvoeding van zowel jongens als meisjes, in plaats van deze vervolging van mannen die toen nog niet beseften dat hun gedrag schadelijk is, juist omdat het in onze hele maatschappij normaal werd gevonden. Sidenote hierbij: Ik vind mijn verhalen nog steeds anders dan de eerder genoemde zware misbruikgevallen, waarvan ik wel degelijk van mening ben dat die daders voor het gerecht moeten worden geleid en zwaar gestraft moeten worden.
Maar ik zie nu wel in dat ik, als meisje van 8, 10 en 11 niet om sex heb gevraagd. Ik was alleen wanhopig op zoek naar het gevoel speciaal te zijn. Ik hoef mij niet meer te schamen dat dit is gebeurd. Elk kind wil zich speciaal voelen en als ze dat thuis niet krijgt, om welke reden dan ook (mijn ouders waren goede mensen en deden hun best), dan kunnen kinderen afwijkend gedrag gaan vertonen. Dat zijn ook de bekende, makkelijke prooien voor alle predators in deze wereld.
Ik heb nu ook meer begrip voor mijn gedrag in de rest van mijn leven. Dat bedoelen ze met secundair trauma: Niet de gebeurtenis zelf is als heel traumatisch ervaren, maar wel hetgeen wat je over jezelf en de wereld bent gaat denken door die gebeurtenis. En dat dit ook steeds erger wordt, als je geen hulp zoekt of krijgt. In mijn geval begint het met het idee dat je alleen aandacht krijgt en vasthoudt door seksuele gewilligheid, tot aan het dieptepunt: ik ben een gebruiksvoorwerp en verder van weinig nut.
Mijn zelfwaarde is nog niet heel hoog. Ik heb nog steeds moeite om het leven leuk te vinden. Maar ik bouw weer sociale contacten op en geniet er ook steeds meer van. Ik heb een enorme blokkade in vriendschappen met mannen, bij elke seksuele toespeling of toenadering bevries ik van binnen, en ik heb ook al jaren geen seks meer met Mark. Maar het helpt om te weten hoe dat komt. Het helpt om begrip te hebben voor jezelf. Er zijn weer lichtpuntjes in mijn leven en daar ben ik Mark erg dankbaar voor.
Omdat ik besef dat ik veel geluk heb gehad en niet iedereen een Mark tegenkomt, wilde ik mijn verhaal hier plaatsen. Als ik ook maar één persoon help hiermee is mijn missie geslaagd.
Hieronder zal ik nog enkele persoonlijke ervaringen van seksueel grensoverschrijdend gedrag beschrijven. Niet om mezelf als slachtoffer neer te zetten, maar om mensen bewust te maken dat dit gedrag grensoverschrijdend is, wat je zelf ook hebt gedaan.
Allereerst ben ik regelmatig in m’n billen geknepen, in m’n kruis gepakt, m’n borsten betast en kreeg ik regelmatig seksueel getinte opmerkingen naar m’n hoofd geslingerd. Ook dat was mijn eigen schuld in m’n ogen, want ik kleedde me vaak uitdagend. Soms voelde het zelfs als een compliment. Want dan was er toch iets leuk aan me. Dus ik heb die mannen er nooit op aangesproken. Ik lachte dan lief naar ze en bewoog me dan subtiel weg van die plek.
Door de MeToo-beweging ben ik wel gaan inzien dat het geen compliment is, en dat ze het recht daar niet toe hadden, hoe kort mijn rokje ook was.
De psycholoog noemt dit aanranding.
Een concreet voorbeeld: Ik denk dat ik een jaar of 17 was en ik fietste door de polder, want ik had een belangrijke afspraak. Ik was na een half uur fietsen bijna bij het dorp in kwestie, toen ik een boerderijhond los zag lopen. Ik ben ooit gebeten en heb daar een grote angst aan overgehouden. Ik durfde niet verder, maar ik mocht ook die afspraak niet missen. Gelukkig kwam er een oud boertje aan fietsen en ik vroeg die man om hulp. Hij zou een stukje met me mee fietsen, maar hij moest eerst de lammetjes in de schuur eten geven. “Ga maar even mee!” Hartstikke leuk natuurlijk, lammetjes voeren. Er waren lammetjes in de schuur, maar hij ging ze niet voeren. Hij pakte me vast en drukte zich met één arm tegen me aan en met de andere kneep hij hard in mn borst. Ik walg nog steeds van het gevoel hoe zijn harde lid tegen me aan duwde. Ik duwde hem van me af. Waarschijnlijk voelde hij dat ik sterker was dan hij en hij liet me los. Nog steeds banger voor die hond dan voor hem, vroeg ik of hij nu met me mee wilde fietsen maar dat moest ik zelf maar uitzoeken. Ik voelde me zo stom dat ik mee in die schuur ben gegaan. Ik had beter moeten weten….
De psycholoog noemt dit aanranding.
Deze ervaring speelde rond mijn 35e. Ik was via een datingsite in contact gekomen met een man. Hij drong er erg op aan dat hij die avond naar mijn huis wilde komen. Ik stribbelde eerst nog wel tegen want besefte wel dat ik daar risico mee nam, maar mijn eenzaamheid was die avond sterker dan mijn rationeel denken. Ik had al van tevoren medegedeeld dat hij niet op sex moest rekenen en dat was helemaal oké. Hij komt binnen, hij lijkt totaal niet op zijn profielfoto’s en ik vond hem niet aantrekkelijk. Na even praten wilde hij mij zoenen. Ik vertelde hem dat ik hem niet aantrekkelijk vond en dat ik niet verder met hem wilde afspreken. Daarop begon hij me een soort van te bedreigen dat ik op moest passen, want hij wist nu waar ik woonde. Ik werd helemaal koud van binnen en kwam in een soort verlamming. Hij heeft zijn ding gedaan met mijn lichaam en is weggegaan.
Wat voelde ik me achteraf dom. Ondanks alle alarmbellen gaf ik een vreemde toch mijn adres, en liet hem binnen in mijn huis. Eigen schuld toch?
De psycholoog noemt dit verkrachting onder dwang.
Ik ben een jaar of 40. Ik zit in m'n eerste burn-out. Ik krijg psychische hulp aangeboden vanuit het werk en dat betekent dat er elke week een mannelijke psycholoog naar mijn huis komt om te praten. Aardige vent en fijne gesprekken. Na een paar bezoeken merkt hij op dat ik verstijf als hij mij onverwachts aanraakt en vraagt of ik het goed vind dat hij daar hulp in biedt. Ik pak alles aan om maar van die depressieve gevoelens af te komen dus graag! De eerste keer is het nog aftasten. Hij raakt eerst mijn arm aan. Daarna slaat hij zijn arm om me heen. Ik mag overal mijn grenzen bij aangeven. Maar ik voel allang geen grenzen meer dus hij gaat steeds verder. Tweede keer krijg ik een rugmassage in mijn slaapkamer. De derde keer masseert hij de voorkant. Eerst nog netjes de armen en benen, maar daarna krijgen m'n borsten de volle aandacht en hij zakt ook nog naar beneden af. Het voelde wel lekker, mijn lichaam reageerde er goed op. En in m’n hoofd gaan ook geen alarmbellen rinkelen, want hij zal wel weten wat goed is voor mijn herstel.
Bij het afscheid (het was ook de laatste afspraak) murmelde hij nog wel iets van: "Je moet hier maar niet over praten. Dat snappen de mensen toch niet.”
Dat het achteraf niet helemaal goed voelde, dat was aan mezelf te wijten, want hij heeft meerdere malen gezegd dat ik de grens aan mag geven…
De psycholoog noemt dit misbruik met behulp van ongelijkwaardigheid.
Zoals eerder geschreven, heb ik er nog moeite mee om de ervaringen als misbruik aan te duiden en heb ik het eerder over grensoverschrijdend gedrag. Maar hoe ik het ook noem, het is me inmiddels wel duidelijk wat een impact zulke ervaringen op een kind en volwassene kan hebben, en hoe het de rest van mijn leven heeft beïnvloed.
Mijn advies is dan ook: Zoek direct psychische hulp als je iets vergelijkbaars heb meegemaakt. Tegenwoordig is de hulpverlening meer vertrouwd geraakt met mildere vormen en nemen ze je ook daarin serieus. En wees niet bang: Niemand mag je dwingen om namen te noemen, als je dat niet wilt.
Ik heb een paar verhalen van anderen gelezen en ben niet meer teruggekomen op deze site. Want wat hen was overkomen, dat was allemaal zoveel erger dan mijn ervaringen. Al dat geweld en dwang. Wat voor recht had ik om in deze omgeving te zijn en mee te praten? Er was overigens niemand hier die mij dat gevoel gaf. Ik had zelf die conclusie getrokken.
Eindelijk, na veel therapie en bewustwording, ben ik in staat om te zien wat het met mij gedaan heeft. Secundair trauma noemde mijn psycholoog dat. Wellicht kan mijn verhaal andere “minder heftige” gevallen laten beseffen wat het met je leven kan doen en hoop ik eigenlijk ook nog een beetje op lotgenotencontact met diegenen.
Mijn eerste ervaring was op 8-jarige leeftijd met een man van ongeveer 45 jaar. Ik logeerde bij oma en was met een paar vriendinnetjes in een parkje aan het spelen. De man in kwestie knoopte een gesprekje met ons aan. Na een tijdje nodigde hij ons uit om op een bankje te komen zitten. Ik zat direct naast hem en hij legde zijn jas over onze benen “om warm te blijven”. M’n vriendinnetjes wilden ook onder de jas, maar hij negeerde dat. Ik vond het heerlijk dat ik “speciaal” was. Dat kende ik niet zo van huis uit. Maar wat hij onder die jas deed, daarvan voelde ik wel dat het niet in de haak was, maar ik wilde ook dat gevoel van speciaal zijn niet kwijt. Ik liet het gebeuren. Hij vroeg nog of ik met hem mee ging, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan. Op weg naar oma vertelde ik een vriendinnetje wat er was gebeurd en haar reactie was: “Waarom ben je dan niet weggelopen”? Als je 8 bent, dan heb je niet die bewustwording die ik nu heb en vond ik het inderdaad erg stom van mezelf en schaamde ik me: Over zulke gebeurtenissen kun je voortaan beter je mond houden als je je niet hebt verweerd.
De tweede ervaring was met een oudere buurjongen. Zijn jongere broertje was mijn beste vriend en ik logeerde daar. Ik was een jaar of 10. Hoe we met z’n tweeën in die garage terechtkomen weet ik niet meer, maar hij begon mij daar te zoenen, mij te betasten en liet mij hem betasten. Weer geen geweld of dwang, maar ik kreeg aandacht van iemand die me eerder niet zag staan. Daar was ik als kind blijkbaar erg gevoelig voor. Het is nog tweemaal gebeurd, eenmaal in hun gezamenlijke slaapkamer waar m’n vriendje lag te slapen en een keer mocht ik achter op de brommer mee naar een stil plekje in de natuur. Daarna heb ik gezegd dat ik niet meer wilde en het stopte. Maar de aandacht stopte ook. Mijn les hieruit was nogmaals: sex is aandacht.
Tot dan was het allemaal nog handwerk en lichamelijk pijnloos tot de derde gebeurtenis. Ik was 11 en was al tijden verliefd op een populaire jongen van 15. Toen hij mij eindelijk zag staan was ik zo vereerd. Echter na een uurtje zoenen wilde hij een stiller plekje opzoeken en mij ontmaagden. In eerste instantie wilde ik niet maar hij zou het uitmaken als ik niet meedeed. En ik wist inmiddels hoe waar dat was: Geen sex is geen aandacht. En ik stemde in. Door m’n zenuwen, te jonge leeftijd en zijn onbeholpenheid was het een vreselijke ervaring en ben ik dagen in shock geweest. Maar erover praten deed ik niet uit schaamte. Ik had toch ingestemd.
Met die lessen ben ik mijn puberteit ingegaan. Ik deed het bijna met iedereen die wat aandacht aan me schonk want ja, sex is aandacht. Ik kwam in de meest vreemde (sexuele) situaties terecht door coma-zuipen en alle harddrugs die ik innam om de nare gevoelens die ik had maar niet te voelen. In veel gevallen is daar ook flink misbruik van me gemaakt. Penetratie deed altijd pijn door een lichte vorm van vaginisme, maar ik dacht dat dat erbij hoorde. Even op je tanden bijten, het is zo voorbij.
Tot "op m’n tanden bijten" niet meer vol te houden was. Mijn vaste vriend in die tijd verweet het me dat ik geen sex meer wilde en dat hij zo wel gedwongen werd om vreemd te gaan. Dus ik moest wel naar de huisarts.
Die had wel door dat het psychisch was en stuurde me naar een maatschappelijk werkster. Die vroeg na 3 gesprekken: "Wat doe je hier? Je wordt niet misbruikt, niet mishandeld. Ik kan niks voor je doen.” Ik had zelf die gebeurtenissen al ingedeeld als “eigen schuld, dikke bult” en iets om je over te schamen, dus heb haar deze ervaringen dan ook niet verteld. Maar door haar reactie ben ik pas 15 jaar later weer professionele hulp gaan zoeken, toen ik echt niet meer door kon in het leven.
Ik ben tweemaal burnout geraakt, en had terugkerende depressies. Hoe kan dat nu? Ik heb toch een gelukkige jeugd gehad, ik had het financieel op orde, ik had een lieve familie, ik was mooi, intelligent, had geen slechte baan, eigenlijk alle ingrediënten voor een succesvol leven. Maar ik trok me steeds verder terug in mijn eigen wereldje. Ik was na mijn werk bijna altijd alleen. Als de eenzaamheid me overviel, zocht ik op datingsites aandacht en sprak dan ook vaak af. Dat resulteerde eigenlijk altijd wel in sex, hoe vaak ik me ook voor heb genomen om het niet te doen. Ik zei het al in de chat voordat we afspraken, zodat ze niet met valse verwachtingen zouden komen. En toch gebeurde het dan. Mijn eigenwaarde was op een totaal nulpunt, ik was niks anders meer dan een gebruiksvoorwerp in contact met mannen. Wat had ik ze tenslotte meer te bieden? De mannen wilden ook meestal niet nog een keer afspreken en dat zag ik als bevestiging van mijn waardeloosheid.
Tot ik Mark (fictieve naam) tegenkwam. In eerste instantie rende ik hard van hem weg. Hij zag en voelde veel te veel wat er achter mijn masker zat en wat als hij besefte wat een vieze slet en waardeloos mens ik was? Dan zou ik misschien de laatste mensen in mijn leven ook nog verliezen als dat bekend werd. Toch heb ik hem later zelf weer opgezocht, want er was iets in mij dat besefte dat ik zo niet door kon gaan en dat hij misschien toch wel kon helpen. Mark hielp mij met praten over gevoelens, en hielp met durven voelen wat er echt in mij leefde en daar eerlijk en open over te zijn.
Na anderhalf jaar praten kwam eindelijk het moment dat ik hem over al deze gebeurtenissen durfde te vertellen. Na mijn verhaal bleef het even stil. Ik kon Mark zijn gezicht niet zien, want het was donker. Ik zette me al schrap omdat ik verwachtte dat hij me weg zou sturen, uit zou lachen, of nog erger, me gelijk zou geven dat het m’n eigen schuld was. Maar dat kwam niet. Er was alleen maar ontzetting in zijn reactie. Dat ik nog een kind was en dat niemand het ook maar in z'n hoofd had moeten halen om dit met een kind te doen. Wat het kind ook zelf doet. Mark zei letterlijk: “Al zou er een mooi, vroegrijp meisje van 11 naakt voor me zitten die me smeekt seks met haar te hebben. Ik zou er niet eens over nadenken!”
Dat was natuurlijk de beste reactie die hij had kunnen geven. Maar het zette mijn leven compleet op z’n kop. Alles wat ik tot dan toe had geloofd, werd in een ander licht gezet. Ik ging op zoek naar lotgenoten online, en ik kwam alleen maar verhalen tegen van zware gewelds- en dwang-ervaringen. Daar voelde ik me niet thuis en gedesillusioneerd liet ik het er maar bij zitten. Na 2 jaar ben ik wederom burnout geraakt en in een diepe depressie weg gezonken. Ik ben een half jaar voltijd in een psychiatrische kliniek opgenomen en daarna nog een half jaar 2 dagen per week in diezelfde kliniek geweest. Zelfs daar heb ik er weinig over gepraat, en ze hebben het gevoel dat ik er zelf ook schuld aan had niet weg kunnen nemen. Bovendien zaten daar ook mensen die het toch allemaal veel erger hadden meegemaakt. Ook de 3 jaar daarna dat ik tweewekelijks 1 op 1 met een psycholoog praatte, bleef het een lastig onderwerp, wat ik liefst vermeed.
Toch zijn er toen zaadjes geplant voor heling en durf ik er steeds meer mee naar buiten te komen. Ik zal de mensen die dit met mij hebben gedaan waarschijnlijk nooit aan de schandpaal nagelen. Het is allemaal verjaard, of ik heb geen signalement, of het is geen duidelijk strafbaar delict. Daarnaast vind ik de “vergrijpen” daar niet erg genoeg voor, ondanks het hele MeToo-gebeuren van de afgelopen jaren. Een beweging die ik dankbaar ben voor de verandering in de maatschappelijke bewustwording, maar waar ik me toch ook niet helemaal in kan vinden. Ik kan nog wel begrip opbrengen voor de tegenpartij, omdat ik ook echt niet duidelijk ben geweest.
De jongen in mijn tweede verhaal heeft een jaar of 15 geleden contact gezocht via facebook. Ik negeerde zijn vriendschapsverzoeken, want ik wilde helemaal geen contact met hem. Tot mijn zus aan mij vroeg waarom ik geen vrienden met hem wilde zijn. Hij had aan haar gevraagd wat er aan de hand was. Omdat ik haar dit allemaal niet wilde vertellen, heb ik hem geaccepteerd. Hij heeft me een persoonlijk bericht gestuurd waarin hij vroeg hoe het was en dat zo’n lief, klein meisje toch wel een mooie vrouw is geworden. Na de eerste walgingsreactie waarbij ik de laptop door de kamer heb gesmeten, heb ik hem geschreven dat hij me met rust moest laten, en dat hij destijds beter had moeten weten. Hij schreef nog heel netjes terug dat hij het erg vond om te horen dat ik daar nog zo’n last van had en dat hij me met rust zou laten. Voor mij een duidelijk signaal dat hij zich van geen kwaad bewust was.
Onze maatschappij zou zich meer mogen focussen op de opvoeding van zowel jongens als meisjes, in plaats van deze vervolging van mannen die toen nog niet beseften dat hun gedrag schadelijk is, juist omdat het in onze hele maatschappij normaal werd gevonden. Sidenote hierbij: Ik vind mijn verhalen nog steeds anders dan de eerder genoemde zware misbruikgevallen, waarvan ik wel degelijk van mening ben dat die daders voor het gerecht moeten worden geleid en zwaar gestraft moeten worden.
Maar ik zie nu wel in dat ik, als meisje van 8, 10 en 11 niet om sex heb gevraagd. Ik was alleen wanhopig op zoek naar het gevoel speciaal te zijn. Ik hoef mij niet meer te schamen dat dit is gebeurd. Elk kind wil zich speciaal voelen en als ze dat thuis niet krijgt, om welke reden dan ook (mijn ouders waren goede mensen en deden hun best), dan kunnen kinderen afwijkend gedrag gaan vertonen. Dat zijn ook de bekende, makkelijke prooien voor alle predators in deze wereld.
Ik heb nu ook meer begrip voor mijn gedrag in de rest van mijn leven. Dat bedoelen ze met secundair trauma: Niet de gebeurtenis zelf is als heel traumatisch ervaren, maar wel hetgeen wat je over jezelf en de wereld bent gaat denken door die gebeurtenis. En dat dit ook steeds erger wordt, als je geen hulp zoekt of krijgt. In mijn geval begint het met het idee dat je alleen aandacht krijgt en vasthoudt door seksuele gewilligheid, tot aan het dieptepunt: ik ben een gebruiksvoorwerp en verder van weinig nut.
Mijn zelfwaarde is nog niet heel hoog. Ik heb nog steeds moeite om het leven leuk te vinden. Maar ik bouw weer sociale contacten op en geniet er ook steeds meer van. Ik heb een enorme blokkade in vriendschappen met mannen, bij elke seksuele toespeling of toenadering bevries ik van binnen, en ik heb ook al jaren geen seks meer met Mark. Maar het helpt om te weten hoe dat komt. Het helpt om begrip te hebben voor jezelf. Er zijn weer lichtpuntjes in mijn leven en daar ben ik Mark erg dankbaar voor.
Omdat ik besef dat ik veel geluk heb gehad en niet iedereen een Mark tegenkomt, wilde ik mijn verhaal hier plaatsen. Als ik ook maar één persoon help hiermee is mijn missie geslaagd.
Hieronder zal ik nog enkele persoonlijke ervaringen van seksueel grensoverschrijdend gedrag beschrijven. Niet om mezelf als slachtoffer neer te zetten, maar om mensen bewust te maken dat dit gedrag grensoverschrijdend is, wat je zelf ook hebt gedaan.
Allereerst ben ik regelmatig in m’n billen geknepen, in m’n kruis gepakt, m’n borsten betast en kreeg ik regelmatig seksueel getinte opmerkingen naar m’n hoofd geslingerd. Ook dat was mijn eigen schuld in m’n ogen, want ik kleedde me vaak uitdagend. Soms voelde het zelfs als een compliment. Want dan was er toch iets leuk aan me. Dus ik heb die mannen er nooit op aangesproken. Ik lachte dan lief naar ze en bewoog me dan subtiel weg van die plek.
Door de MeToo-beweging ben ik wel gaan inzien dat het geen compliment is, en dat ze het recht daar niet toe hadden, hoe kort mijn rokje ook was.
De psycholoog noemt dit aanranding.
Een concreet voorbeeld: Ik denk dat ik een jaar of 17 was en ik fietste door de polder, want ik had een belangrijke afspraak. Ik was na een half uur fietsen bijna bij het dorp in kwestie, toen ik een boerderijhond los zag lopen. Ik ben ooit gebeten en heb daar een grote angst aan overgehouden. Ik durfde niet verder, maar ik mocht ook die afspraak niet missen. Gelukkig kwam er een oud boertje aan fietsen en ik vroeg die man om hulp. Hij zou een stukje met me mee fietsen, maar hij moest eerst de lammetjes in de schuur eten geven. “Ga maar even mee!” Hartstikke leuk natuurlijk, lammetjes voeren. Er waren lammetjes in de schuur, maar hij ging ze niet voeren. Hij pakte me vast en drukte zich met één arm tegen me aan en met de andere kneep hij hard in mn borst. Ik walg nog steeds van het gevoel hoe zijn harde lid tegen me aan duwde. Ik duwde hem van me af. Waarschijnlijk voelde hij dat ik sterker was dan hij en hij liet me los. Nog steeds banger voor die hond dan voor hem, vroeg ik of hij nu met me mee wilde fietsen maar dat moest ik zelf maar uitzoeken. Ik voelde me zo stom dat ik mee in die schuur ben gegaan. Ik had beter moeten weten….
De psycholoog noemt dit aanranding.
Deze ervaring speelde rond mijn 35e. Ik was via een datingsite in contact gekomen met een man. Hij drong er erg op aan dat hij die avond naar mijn huis wilde komen. Ik stribbelde eerst nog wel tegen want besefte wel dat ik daar risico mee nam, maar mijn eenzaamheid was die avond sterker dan mijn rationeel denken. Ik had al van tevoren medegedeeld dat hij niet op sex moest rekenen en dat was helemaal oké. Hij komt binnen, hij lijkt totaal niet op zijn profielfoto’s en ik vond hem niet aantrekkelijk. Na even praten wilde hij mij zoenen. Ik vertelde hem dat ik hem niet aantrekkelijk vond en dat ik niet verder met hem wilde afspreken. Daarop begon hij me een soort van te bedreigen dat ik op moest passen, want hij wist nu waar ik woonde. Ik werd helemaal koud van binnen en kwam in een soort verlamming. Hij heeft zijn ding gedaan met mijn lichaam en is weggegaan.
Wat voelde ik me achteraf dom. Ondanks alle alarmbellen gaf ik een vreemde toch mijn adres, en liet hem binnen in mijn huis. Eigen schuld toch?
De psycholoog noemt dit verkrachting onder dwang.
Ik ben een jaar of 40. Ik zit in m'n eerste burn-out. Ik krijg psychische hulp aangeboden vanuit het werk en dat betekent dat er elke week een mannelijke psycholoog naar mijn huis komt om te praten. Aardige vent en fijne gesprekken. Na een paar bezoeken merkt hij op dat ik verstijf als hij mij onverwachts aanraakt en vraagt of ik het goed vind dat hij daar hulp in biedt. Ik pak alles aan om maar van die depressieve gevoelens af te komen dus graag! De eerste keer is het nog aftasten. Hij raakt eerst mijn arm aan. Daarna slaat hij zijn arm om me heen. Ik mag overal mijn grenzen bij aangeven. Maar ik voel allang geen grenzen meer dus hij gaat steeds verder. Tweede keer krijg ik een rugmassage in mijn slaapkamer. De derde keer masseert hij de voorkant. Eerst nog netjes de armen en benen, maar daarna krijgen m'n borsten de volle aandacht en hij zakt ook nog naar beneden af. Het voelde wel lekker, mijn lichaam reageerde er goed op. En in m’n hoofd gaan ook geen alarmbellen rinkelen, want hij zal wel weten wat goed is voor mijn herstel.
Bij het afscheid (het was ook de laatste afspraak) murmelde hij nog wel iets van: "Je moet hier maar niet over praten. Dat snappen de mensen toch niet.”
Dat het achteraf niet helemaal goed voelde, dat was aan mezelf te wijten, want hij heeft meerdere malen gezegd dat ik de grens aan mag geven…
De psycholoog noemt dit misbruik met behulp van ongelijkwaardigheid.
Zoals eerder geschreven, heb ik er nog moeite mee om de ervaringen als misbruik aan te duiden en heb ik het eerder over grensoverschrijdend gedrag. Maar hoe ik het ook noem, het is me inmiddels wel duidelijk wat een impact zulke ervaringen op een kind en volwassene kan hebben, en hoe het de rest van mijn leven heeft beïnvloed.
Mijn advies is dan ook: Zoek direct psychische hulp als je iets vergelijkbaars heb meegemaakt. Tegenwoordig is de hulpverlening meer vertrouwd geraakt met mildere vormen en nemen ze je ook daarin serieus. En wees niet bang: Niemand mag je dwingen om namen te noemen, als je dat niet wilt.
